Wilbert & John - Arriadh hotel - Genieten in Andalusië

Het is prachtig weer als we naar het Arriadh Hotel van Wilbert & John rijden. Na Arriate slingeren we via een smalle weg omhoog. Even weten we niet of we wel op de goede weg zitten, we stoppen, maar zien niets van een adres. Achter ons stopt ook een auto. Die is ook op weg naar het hotel. Wij besluiten het er maar op te wagen en rijden door. De auto achter ons kiest een andere route en zien we niet meer terug.

We zitten goed, niet veel later komen we aan bij het hotel. Binnen vinden we Wilbert, één van de eigenaren. John is in Nederland. Die spreek ik later als ik eind mei terugkeer om een nachtje hier te logeren.

Hoe het begon

Wilbert is in Nederland werkzaam als coach in zijn eigen bedrijf. John is samen met 5 familieleden mede-eigenaar van een groot bloembollenbedrijf in Breezand en reist de hele wereld over. Op enig moment wil de familie een bepaalde kant op met het familiebedrijf.

John: “Dat zag ik niet zitten, ik had een totaal andere visie.” Het botst en John besluit zich uit te laten kopen.
”De vraag was, wat wil ik nu doen?”

Wilbert: “Vroeger zeiden John en ik al tegen elkaar, nu hard werken, straks rentenieren in een zonnig land. Ik zei tegen John, waarom vertrekken we nu al niet?”

Naar een zonnig land vertrekken spreekt ze wel aan, maar om te gaan rentenieren is het echt te vroeg. Daarvoor zijn ze nog te jong. Ze willen wel iets doen en de middelen zijn er om ergens in te investeren. John wil wel een bedrijf, maar geen personeel meer. Zo komen ze op het idee om een hotel te beginnen. Niet te groot, het moet met z’n tweeën te doen zijn.

De zoektocht

Ze overwegen verschillende landen. Wilbert heeft een voorliefde voor Spanje. Het eten, de Spaanse cultuur, de Spanjaarden. Ook John ziet Spanje wel zitten. Dus dat wordt het. De zoektocht start rond Barcelona, de streek die ze het beste kennen.

De directeur van hun bank kent een stel in Andalusië, werkzaam in de makelaardij. “Willen jullie daar niet eens kijken?” Dat lijkt ze wel wat. Dus brengt de bankdirecteur hen in contact met deze makelaars.

“We vertellen de makelaars wat we zoeken. Een pand op een mooie locatie, dichtbij de kust, niet te groot en met een beetje grond erbij. We willen het met z’n tweeën runnen. Ook graag een zwembad, tenzij het heel dichtbij zee is.

Dichtbij zee is trouwens een rekbaar begrip. Een makelaar vindt vaak 25 minuten rijden al dichtbij, terwijl wij met dichtbij een minuut of tien lopen bedoelen. We bekijken veel objecten, maar hét pand zit er nog niet bij. Plus hoe dichterbij de kust, hoe duurder.”

Ronda

Op een dag neemt de makelaar ons mee naar deze Casa Rural op de grens van Ronda en Arriate. Hij zegt: “Het voldoet echt aan al jullie eisen op één na, het ligt niet aan de kust.” Het pand zelf is echt perfect. Helaas niet dichtbij zee, wat jammer. We zoeken verder.

We blijven huizen bezoeken, maar merken al snel dat we elk huis vergelijken met het pand in Arriate. Steeds komen we er op terug en we worden verliefd op deze plek.

De aankoop

Het pand heeft achterstallig onderhoud. De Peruaanse eigenaar heeft het al zes jaar te koop staan en heeft er in die tijd niets meer aan gedaan. Er moet dus wel een en ander gebeuren. “In november kwamen we hier, maar we liepen hem mis. Zijn moeder was overleden en hij was naar Peru.”

Via de makelaar worden ze in contact gebracht met een Nederlands accountantskantoor in Marbella. Daar zijn ze heel blij mee.

“De accountant weet ons te vertellen dat de regels voor een Casa Rural zijn veranderd. Als we het pand en de grond kopen, moeten we nieuwe vergunningen aanvragen. De regels schrijven voor dat er minimaal 20 slaapplekken moeten zijn, we hebben er 12. Er moet 3,5 hectare grond zijn, wij hebben 2,5. Daarnaast moeten we een x-aantal kilometers buiten de bebouwde kom zitten en daar voldoen we ook al niet aan.

De vergunningen zullen we niet krijgen. Wat nu?”

De oplossing

“De oplossing voor dit probleem wordt aangedragen door onze accountant. Koop niet het pand, maar neem het bedrijf over van de Peruaanse eigenaar. Het bedrijf heeft namelijk alle vergunningen al, dus dan zit je goed.

We gaan met een door de accountant aanbevolen architect naar het huis om te kijken wat we willen veranderen. Helemaal leuk. Blijkt ineens de hele inboedel weg te zijn. Hoe dan? We kopen een lokaal bedrijf, waar is alles?

Later is alles weer terug. “Was een misverstand”, zegt de oude eigenaar.

En zo kopen we begin december 2013 een bedrijf in plaats van een pand. Veel onderhandelingsruimte in de prijs zit er niet meer in, de verkoopprijs was al flink gezakt.”

De overdracht

In Spanje gaat het kopen van een pand een beetje anders. In Nederland speelt de notaris een belangrijke rol. Het is de verantwoordelijkheid van de notaris dat de aktes kloppen. Hier zorgt de advocaat daarvoor en deze tekent ook mee. De betaling in Nederland verloopt via de notaris en die zorgt ervoor dat alle betrokken partijen hun geld krijgen. In Spanje moet je zelf voor betaling aan alle partijen zorgdragen.

“We hebben maar liefst 8 cheques nodig om al deze partijen te betalen, waaronder de eigenaar en zijn ex-vrouw.

Onze advocate vertelde dat je normaliter een bedrag per cheque aan de bank moet betalen, maar ze regelt dat dit niet hoeft. Komen we bij de bank, zegt de bankmanager tegen ons dat wij per cheque toch € 50,00 moeten betalen. We geven aan dat dit niet de afspraak is, maar de bankmanager houdt vol dat de regels zijn veranderd. Vervolgens komt onze advocate binnen op haar hoge hakken. “Ga lekker op het terras zitten, ik regel het wel”.

“Dus wij naar het terras, terwijl we best graag wilden zien hoe dit af zou lopen. Een uurtje later komt ze naar buiten. “Het is allemaal geregeld hoor, die man probeerde het gewoon. Ik heb gezegd dat als hij hiermee doorgaat, ik met mijn hele klantenkring weg ga en iedereen vertel dat hij een oplichter is. Daar schrok hij wel van. Het is geen probleem meer.” Ze besluit met: “Zo en nu eerst koffie”.

Naar de notaris

“Maar moeten we niet naar de notaris?” De afspraak was om 10 uur en het is inmiddels 12 uur. “Ze wachten maar even”, is haar antwoord.

Na de koffie vertrekken ze. John en Wilbert verwachten dat de afspraak verzet zal worden. Maar nee hoor, iedereen staat te wachten. “Het leek wel de zoete inval, zoveel mensen waren er”.

De advocaat zorgt nog voor een paar kleine aanpassingen. De aktes worden getekend door alle partijen en de notaris zet een stempel.

De eerste gasten

John vertelt: “Nadat alles getekend is en het bedrijf dus van ons is, zegt de vorige eigenaar doodleuk: “O ja, er komen vandaag twee gasten. Maar ik heb gezegd dat er wegwerkzaamheden zijn, dus ze zullen er vast niet voor 18:00 uur zijn.” “Huh? Je had het hotel toch gesloten?” Zegt ie: “Nou ik wist niet zeker of het allemaal wel door zou gaan vandaag en heb daarom de boeking toch maar aangenomen.”

Het is inmiddels 16:00 uur en ze moeten nog 1,5 uur rijden. Dus snel weg. Wilbert maakt de kamer in orde, John gaat vlug naar de supermarkt voor ontbijtspullen. “Kom ik met de boodschappen terug in het hotel, vraagt Wilbert aan mij: Eieren? Hoe ga je dat doen?” De eigenaar heeft alle potten en pannen meegenomen. Wat resteert zijn een paar kopjes en bordjes in een vitrinekastje. Een dag eerder hebben John en Wilbert nog snel een rondje gemaakt door het hotel, maar niet in de keukenkastjes gekeken. “Daar stond dus niets meer in, pfff.”

De volgende ochtend vragen de gasten, twee dames uit Singapore, hoe het nou toch zat met die wegwerkzaamheden, zij hadden namelijk niets gezien. “We vertelden wat er gebeurd was en dat ze onze eerste gasten waren. Dat vonden ze wel leuk.”

De verbouwing

John en Wilbert willen aanvankelijk een jaar draaien en dan gaan verbouwen. De keuken verplaatsen, slaapkamers en badkamers moderniseren. “Alles draait hier om het uitzicht. Dat wilden wij overal in ons hotel terug laten komen.”

Het duurt nog geen maand. De stijl van de aanbevolen architect, grote ramen zonder kozijnen, spreekt hen bijzonder aan. “We besluiten niet langer te wachten.”

De architect kent een prima aannemer. Beiden spreken Spaans en Engels. Dat is fijn. “Wij spreken wel Spaans, maar nog niet voldoende om zelf een verbouwing te leiden.”

De verbouwing verloopt goed en brengt geen grote verrassingen met zich mee.

Wilbert: “Dat wat anders liep kwam eigenlijk door onszelf. Zo wilden we het erkertje naast het grote raam wel kwijt. Maar ja, dat bracht weer extra kosten met zich mee. We besloten om alleen de lelijke tralies weg te halen en het verder zo te laten. Maar toen we de tralies weghaalden, stortte het hele erkertje in. Tja, dan moet je door.

Onze twijfel over het al dan niet vervangen van de deuren, die nog wel goed waren, zorgde ook voor vertraging. Toen we er eenmaal uit waren, moesten de deuren nog besteld worden en dat kostte ons zes weken extra.

Dit soort dingen gebeurt trouwens ook in Nederland, dus er was geen sprake van mañana, mañana. We wilden in mei klaar zijn, het werd juli.”

Wit voor buiten én binnen

John en Wilbert willen het hele pand wit geschilderd hebben, zowel buiten als binnen. “Daar begrepen ze hier niets van. Wit is voor buiten, niet voor binnen. Dus kregen we steeds de vraag welke kleur we binnen wilden. Wit. We hebben echt vol moeten houden om het voor elkaar te krijgen. En toen kwamen de schilders en die vroegen ook weer “Welke kleur moet het binnen worden? Wit. Wit? Maar dat kan toch niet…

Wilbert is tijdens de verbouwing aanwezig om er op toe te zien dat het allemaal gaat zoals John en hij willen. Ook bewaakt hij de begroting. De kleine overschrijding is een gevolg van nieuwe keuzes, het toevoegen van dingen.

De opening

De bedoeling is om in juli open te gaan, maar het boekingssysteem blijkt open te staan, waardoor er al een aantal kamers geboekt zijn voor mei.

In mei is de 101 van Ronda, dat wil zeggen 101 km lopen of fietsen binnen 24 uur. Het is vanuit het leger ontstaan en hartstikke populair, met als gevolg dat veel mensen een overnachtingsplek zoeken.

John: “Zodra er een boeking werd geannuleerd, veel Spanjaarden doen dat nog wel eens, sloten wij deze meteen af. Toch bleven er vier geboekte kamers over. We zaten nog midden in de verbouwing. Er hing op verschillende plekken bouwplastic en onze keuken was ook nog niet klaar. Dat werd dus behelpen met een klein koelkastje en een magnetronnetje. Al met al een beetje armoedig, maar het lukte wel en de gasten waren ondanks de entourage tevreden. Het komt eigenlijk altijd wel goed, alleen meestal niet zoals je wilt of denkt.”

Het zwembad

Na de verbouwing van het huis beginnen de heren met de aanleg van het zwembad. Volgens de oude eigenaar was dat helemaal niet nodig. “Niemand komt hier om te zwemmen”, zei hij. Daar dachten John en Wilbert anders over. Bij de verkoop had de makelaar gezegd dat er een vergunning aanwezig was. Dat bleek ook zo te zijn.

Iedereen kan in Spanje makelaar worden. Je zet bij wijze van spreken een bord in je tuin en je bent het, er is geen sprake van een beëdigd beroep zoals in Nederland. Er zijn gelukkig veel goede makelaars, maar je vindt hier ook tal van makelaars die van alles beweren dat niet persé waar is. Opletten dus!

“We wilden graag wat kleedhokjes neerzetten, maar daar kregen we geen vergunning voor. Nu hebben we binnen in het hotel een kleedruimte gecreëerd.”

Casa Rural

Het Arriadh hotel is een Casa Rural met een hoteluitstraling. Wilbert: “Ik vond het leuk om het het Arriadh hotel (eindigt en begint met een h) te noemen, gewoon een gekkigheidje.”

Inburgering

Inburgering begint met taal. Zo ook voor Wilbert en John.

“Mensen staan open om je te verwelkomen en je merkt dat ze het heel leuk vinden als je een paar woorden spreekt. Ze willen graag een babbeltje met je maken. Het nadeel is wel dat ze te vriendelijk zijn om je fouten in het Spaans te verbeteren. Daarbij komt nog dat het Andalus wat ze hier spreken, erg lastig is te verstaan, ook al spreek je Spaans. Wij spraken al wat Spaans, maar het Andalus is zo plat, daar begrepen we nog niet veel van.”

Connecties

John en Wilbert komen al vrij snel in contact met de buurman, die hen ontzettend goed heeft geholpen en inmiddels een goede vriend is. “Als wij iemand zoeken voor een klus, dan weet hij wel wie we moeten hebben. Ook attendeert hij ons op zaken waar wij nog niet bij stil staan, zoals die keer dat wij onze septic tank moesten laten legen en we echt om een factuur moesten vragen om dit aan te kunnen tonen.

Het allerbelangrijkste is wel dat hij ons in het dorp heeft geïntroduceerd als de nieuwe eigenaren van het hotel en goede vrienden van hem. Dan ben je meteen binnen. De bewoners in Arriate merken dat wat goed is voor het hotel ook goed is voor het dorp. Zo verwijzen wij onze gasten door naar het dorp om een hapje te eten.”

De Toegangsweg

Het Arriadh hotel ligt precies op de grens Arriate/Ronda. Arriate is klein, daar kennen de heren ook de burgemeester. Ronda is groter en dus onpersoonlijker.

De toegangsweg, eigendom van de gemeente Ronda, wordt ieder jaar weggespoeld door harde regen. De gemeente doet er vooralsnog niets aan. Gasten kunnen via die weg niet boven komen met hun huurautootje. Dus is Wilbert naar de gemeente gegaan.

“Ik betaal belasting als ondernemer en privé. Het is jullie taak de weg op te knappen.” De gemeente heeft nu gezegd dat ze er in juni misschien een beslissing over gaan nemen.

“Tot op heden repareer ik ieder jaar, samen met de buurman de weg en laten we een vrachtauto met zand en stenen komen. We hebben gekeken wat het kost om zelf de weg te laten asfalteren, maar voor dat bedrag kunnen we de komende 20 jaar op de huidige manier doorgaan. Bovendien is de weg van de gemeente Ronda.

Zo’n buurman is echt goud. Hij kent iedereen en dat is heel handig. Laatst kwam de politie vragen of we wel een vergunning hadden om de weg op te knappen. Hoezo vergunning, zegt mijn buurman? We hebben er geen en gaan er ook geen aanvragen. Wij doen notabene het werk van de gemeente Ronda. Ik bel het hoofd van politie wel even, die ken ik…

Andere gewoontes en verwachtingen

Zijn er dingen waar jullie aan hebben moeten wennen hier en die anders zijn dan verwacht?

John:” Ja, ik moest heel erg wennen aan de siësta. Heb ik bijvoorbeeld even spijkers nodig, rij ik naar de winkel, dicht. 17:30 weer open.”

Het is anders dan je denkt. Je denkt ik ga in de horeca werken en ik moet daar van alles weten and that’s it. Inmiddels weet ik veel van waterpompen, kan ik ons eigen water testen, elektriciteit die uitvalt weer aan de praat krijgen. Ik word veel meer een klusser dan ik eigenlijk gewild had. Ook de tuin is veel meer werk dan gedacht. Ik vind het overigens niet vervelend hoor. Het is gewoon anders dan verwacht.”

Gasten

Hoe krijgen jullie je gasten?

“Gasten komen niet helemaal vanzelf. Het begon met familie en vrienden. We staan op een stuk of tien boekingssites. De meeste boekingen krijgen we via booking.com. Zij spenderen ook geld, als je bijvoorbeeld op het Arriadh hotel zoekt, staat booking.com steevast bovenaan. Daarna komen de rechtstreekse boekingen. We zorgen we ervoor dat onze website er goed uitziet en doen af en toe iets op social media.

Wat voor gasten krijgen jullie?

John: “Echt allerlei mensen komen hier. 90% van onze gasten zijn echt leuk, maar af en toe heb je er een paar tussen zitten die niet zo geweldig zijn. Dat geeft overigens vaak wel weer de leukste verhalen.

Zo hadden we twee Duitse dames te gast, die bij Wilbert aangaven gluten- en lactose intolerant te zijn. Dat is voor ons geen probleem. Wilbert had het genoteerd, maar ik had dat niet gezien.

Ze kwamen aan op het moment dat Wilbert glutenvrije en lactosevrije boodschappen deed.

De dames namen plaats op het terras en wilden graag een kopje koffie. We hadden nog cheesecake over van Wilbert’s verjaardag, dus ik dacht laat ik hen dat ook aanbieden. Nou, dat wilden ze wel, dus ik sneed een goede punt af voor beiden.

Niet veel later komt Wilbert terug met de boodschappen. Hij vraagt mij of ik zo’n idiote honger had, bijna de helft van de taart is weg. Nee hoor, ik heb de dames een lekker stuk gegeven.

Wilbert kijkt mij met grote ogen aan. Maar zij zijn gluten- en lactose intolerant.

Dat blijkt dus helemaal niet het geval te zijn. Ze wilden ons een beetje uittesten. Jammer hoor en nu zaten we met dat glutenvrije brood, dat we niet eens zo lekker vinden.”

Familie en vrienden

Hoe gaan jullie om met bezoek van familie en vrienden?

“Wij zijn 24 uur per dag in touw en als je dan ook nog gasten in je privégedeelte hebt, wordt het wel heel intens. We hebben maar 1 logeerkamer en daarvoor moet je echt een hele goede vriend of familie zijn. Je deelt dan immers ook de badkamer met ons. Wil je bij ons in het hotel verblijven dan ben je van harte welkom, maar moet je ook gewoon betalen. Daar zijn wij vanaf het begin al duidelijk over geweest.”

De toekomst

Hoe zien jullie de toekomst?

John: “Eerlijk gezegd denk ik dat we het over 5 jaar te koop zetten. Dat duurt dan nog wel een paar jaar, dus als het over zo’n 8 jaar verkocht is, is het prima. Ik zie onszelf geen ontbijt meer serveren als we in de zeventig zijn. Ik hoef ook niet de rijkste man op het kerkhof te zijn.

We willen lekker nog jaren genieten. We hebben een appartement in Amsterdam. Dat verhuren we nu en daar kunnen we dan naar terug.

Nu zijn we in de wintermaanden gesloten, we zitten op 700 meter boven zeeniveau en dan is het hier echt niet zo leuk, onaangenaam koud en veel regen. We zijn dan wel vrij maar geven niets om wintersport. We willen graag nog een keer naar de familie van Wilbert in Canada, maar niet in de winter. Datzelfde geldt voor Noorwegen en Zweden. Wij houden van de zon, maar in de zomer kunnen we niet weg.”

Uitbaters zoeken voor een andere periode, dat zien ze niet zitten. “Die doen het toch net weer anders dan wij en dat willen we niet. We zijn zuinig op onze goede reviews en willen niet dat dat door toedoen van anderen minder zou worden.”

De Tips

Hebben jullie nog tips voor mensen die overwegen naar Andalusië te emigreren?

1. Leer de taal. Mensen stellen het echt op prijs als je de taal spreekt of probeert te spreken.

2. Investeer in contacten met de lokale bevolking. In personen die het dorp en de mensen daarin kennen. Zoals onze buurman. Hij heeft de integratie binnen de lokale gemeenschap zoveel makkelijker gemaakt.

3. Vind een goede accountant en advocaat. Daar betaal je wel voor, maar dat is het absoluut waard. Bezuinig hier dus niet op. Wij hebben heel veel aan onze accountant en advocaat te danken. We hadden zomaar met een pand kunnen zitten waarin we geen gasten zouden mogen ontvangen.

4. Ben je op zoek naar een pand, neem dan de tijd om een goede, betrouwbare makelaar, te vinden. Die maakt echt het verschil.

5. Ga je verbouwen, denk dan ook eens aan een architect en een goede aannemer. Dat is een investering die zich terugbetaalt, ook qua stress.

Als we weg gaan krijgen we een blikje olijfolie, van de olijfbomen van Wilbert en John en voorzien van hun eigen etiket. “Er gaat niets boven eigen olijfolie en we vinden het leuk om onze gasten een blikje mee te geven.” Wij zijn er blij mee. Hier gaan we lekker thuis van genieten.