Het is de dag na Pasen en het zit erop. De Semana Santa en de vele processies. En hoewel velen misschien blij zijn om terug naar het gewone leven te gaan, ik mis de vibe van de Semana Santa nu al een beetje.
Het heeft een diepe indruk achtergelaten. Die toewijding van mensen om urenlang door de hitte te stappen, sommigen zelfs op blote voeten, volledig bedekt, met slechts twee kijkgaatjes. Die costaleros, de beeldendragers, die we zagen, bezweet en met rode nekken van het dragen van die loodzware tronen. En die man op dat balkon, die spontaan de troon met Maria toezong. Die troon stopte en ging pas verder toen de man was uitgezongen. Respect, respect…
Ook voor de toeschouwers, die urenlang, in de warme zon overdag en tot laat in de nacht, of beter gezegd vroeg in de ochtend, geduldig wachten aan de kant van de weg op de processies. Geen geduw, geen getrek, geen gedoe. Iedereen vindt rustig zijn weg. Mooi dat het zo kan.