In gesprek met Rick & Manon
We zitten comfortabel aan tafel in B&B Lagabella, voorzien van een hapje en een drankje. De kerstboom staat al en de subtiele verlichting geeft de ruimte een fijne sfeer. Wij spreken met de enthousiaste en gedreven Rick en Manon, die hier hun droom hebben verwezenlijkt. Ze vertellen uitgebreid over hun emigratie naar deze plek.
Snel naar
Een langgekoesterde droom
Een droom die al zo’n 25 tot 30 jaar oud is, is eindelijk voor Rick en Manon in vervulling gegaan. Vertel eens.
“Lang geleden leek het ons al ontzettend leuk om iets in Spanje te beginnen. Maar tja, dan krijg je kinderen en verdwijnt die droom toch een beetje naar de achtergrond. In 2008 borrelde het weer op en hebben we er serieus onderzoek naar gedaan. We namen wat langer vakantie en spraken met mensen in Spanje, die daar al hun bedrijf hadden. Ook bedachten we wat we nu precies wilden doen en wat onze opties en wensen waren.
In Nederland woonden we in een kleine gemeente, waar iedereen elkaar kent. We hadden een groot sociaal netwerk, veel vrienden. Onze kinderen, voelden zich daar fijn. Ze zaten allebei op korfbal en Romy, onze dochter stond op het punt om naar de middelbare school te gaan. We vroegen ons af: ‘Worden zij gelukkig als we hun hele leven nu op z’n kop gaan zetten?’ Als onze kinderen niet gelukkig zijn, zijn wij het ook niet. Zo simpel is het. Dus besloten we om het niet te doen.
De jaren verstreken en we hadden de droom eigenlijk al een beetje opgegeven. Romy ging het huis uit en woont nu al jaren samen met haar vriend. Onze zoon Dylan, van 19 woonde nog wel thuis en we gingen er vanuit dat, gezien de woningnood in Nederland, dat nog wel jaren zo zou blijven. Daarna zouden we toch wel een beetje te oud zijn om de sprong te wagen, zo dachten we.”
Nieuwe impuls
Maar toch zijn jullie hier beland.
Manon: “Ja, wie had dat gedacht. We zijn echt gek van Spanje, gingen er elke vakantie naartoe. Naar Noord-Spanje, daar ligt toch stiekem wel mijn hart. Echt een geweldig gebied met prachtige pijnbomen.”
Hoe kwam de ommekeer?
“We waren weer op de camping in Noord-Spanje. Daar kwamen we echt al jaren. Een fantastische plek, authentiek, kleinschalig en aan een kleine baai. Geen hoogbouw te bekennen, echt heerlijk kneuterig. De laatste jaren namen we ook onze mountainbikes mee, want je kunt er fantastisch fietsen.
Dylan was ook mee en werd verliefd op een Spaans meisje uit Barcelona. Toen zij terug moest vanwege haar werk, besloot hij ook een tijdje naar Barcelona te gaan en later naar huis te vliegen. In Barcelona vond hij het leven dat hij zocht. Een paar weken later kwam hij naar huis om te vertellen dat hij daar definitief wilde gaan wonen. Wij zeiden tegen hem: ‘Als jij dit wilt, dan moet je dat doen.’ Niet veel later ging de verkering uit, dus wij dachten die komt wel terug. Maar nee hoor, hij had zijn plek in Barcelona gevonden. Daar woont hij nog steeds en daar voelt hij zich gelukkig.”
Dus toen kregen jullie ineens ook alle ruimte om jullie droom achterna te gaan. Maar waarom dan hier in Andalusië in plaats van Noord-Spanje?
“Als je er geld mee wilt verdienen moet je een lang seizoen kunnen draaien. In Noord-Spanje wordt het weer pas een beetje mooi en stabiel tegen juni. In oktober is het alweer een beetje klaar. Hier heb je het hele jaar door mooi weer.”
Het leven in Nederland
Wat deden jullie in Nederland?
Manon: ”Ik heb 26 jaar bij Karwei gewerkt achter de servicebalie. De eerste paar jaar waren leuk, nee hoor, dat is gekkigheid. Ik heb daar fijn gewerkt, maar door alle bezuinigingen kreeg ik wel steeds minder tijd voor wat ik leuk vond. Wat je eerst met drie mensen deed, moest je op een gegeven moment in je eentje doen. We werden ook een post NL punt. Uiteindelijk was mijn hoofdjob de klachtenafhandeling. Maar ik mag niet mopperen hoor. Ik werkte maar 17 uur en kon het voor mijzelf wel leuk maken. Het was niet wat ik echt wilde, maar tja, ik was de 50 net gepasseerd, dus wat wil je dan? Toen ging Dylan naar Barcelona en kwam onze droom weer bovendrijven.”
Rick, wat deed jij?
“Ik ben ooit begonnen als zeeman. Na de technische school heb ik zeevaart gedaan en ben toen gaan varen. Ik was net 17 en ben de hele wereld over geweest. Het was een prachtig leven, je zag veel en kreeg er ook nog voor betaald.
Na 2,5 jaar hield ik het voor gezien. Ik wist dat ik op enig moment een gezin wilde en dacht welke vrouw zit er nu te wachten op een vent die steeds een half jaar van huis is en dan een paar maandjes thuis. Nee, dat zag ik niet zitten, dus ik stopte.
Ik kwam bij BCC terecht. BCC was destijds nog een kleine onderneming, maar wel super ambitieus. Ik heb er uiteindelijk 25 jaar gewerkt. De laatste 5 jaar was ik verantwoordelijk voor alle logistieke zaken in Nederland. We deden alles in eigen beheer. Op enig moment verkochten de eigenaren het en werden we onderdeel van een internationale onderneming. De crisis kwam en er werd gereorganiseerd. Dat kostte mij mijn baan.
Vervolgens heb ik kort bij een bedrijf gewerkt dat voorzag in handdoekautomaten. Dat was niks voor mij. Ik vertrok en kwam bij een familiebedrijf terecht. Een leverancier voor de horeca in het dure segment en de marktleider voor de regio. Er moest een nieuw distributiecentrum komen en nieuwe systemen moesten geïmplementeerd worden. Dat was geweldig om te doen. Toen dat project afgerond was, ben ik verder gaan kijken.
Toen kwam ik bij Louwman Automotive in Amsterdam-West terecht. Daar heb ik diverse projecten gedaan, zoals het opzetten van een centraal magazijn. Door Corona kon ik veel vanuit huis werken.”
Toen onze zoon naar Barcelona vertrok en onze droom weer boven kwam drijven ben ik naar mijn baas gestapt met de vraag of ik wellicht ook vanuit Spanje voor Louwman zou kunnen werken. Ze wilden graag met me verder. Nu werk ik voor hen als ZZP’er. Dat is prettig. Zo kan ik zelf bepalen hoe en wanneer ik mijn werk doe en voel ik me ook niet schuldig als ik een middagje op het strand zit. Deze constructie geeft mij veel rust.”
De zoektocht
Hoe hebben jullie dit pand gevonden?
“We hadden een pand gezien dat nog afgebouwd moest worden. De makelaar wilde eerst graag weten wat onze wensen waren en of het pand aansloot bij wat wij wilden. Toen hebben we 1,5 uur aan de lijn gehangen. We hadden best een aardig lijstje.
Zo wilden wij bijvoorbeeld geen gastenkamers in ons eigen huis. Die privacy vinden wij wel heel belangrijk. We wilden op een heuvel, maximaal 15 minuten van de kust.”
Omdat we 100% zeker wilden zijn dat we elkaar begrepen, kozen we voor een Nederlandssprekende makelaar. Ook wilden we iemand die hier echt al jaren woonde en werkte.”
Dat is niet helemaal gelukt.
Rick: “Nee, we hebben natuurlijk ook wat concessies moeten doen. Het zwembad is een gezamenlijk zwembad. Dat vonden we eigenlijk niks, maar is bij nader inzien toch wel oké. De lasten draag je ook met elkaar en dat is fijn. In de praktijk wordt het zwembad eigenlijk alleen door onze gasten gebruikt. En die heuvel is een berg geworden, haha.”
Manon: “Als er voor je budget aan 85% van je eisen- en wensenpakket wordt voldaan dan is dat natuurlijk helemaal goed. Ik keek al ruim 10 jaar naar huizen en B&B’s en daardoor wist ik ook wel een beetje wat je kon verwachten.”
Ook al hadden jullie je droom eigenlijk al laten varen?
Manon: “Ik vond het sowieso leuk om te kijken, ook al was het niet aan de orde. Je krijgt wel een beeld of iets het geld waard is. Ik had dit al gezien, maar vond het niet zo bijzonder. Maar goed, toen bracht de makelaar dit pand naar voren en gingen we weer kijken. We kregen een online rondleiding, het was in de Covid-periode. De makelaar liep rond met zijn telefoon en wij konden aangeven, kijk daar nog eens, of ga die kamer in etc. Gewoon vanaf de bank in Vinkeveen. Ineens gingen bij mij de radartjes draaien van oké, dit is toch wel heel prima.”
We hadden allebei wel iets van dit ziet er vet uit. Toen zijn we in maart hierheen gevolgen en hebben we meteen doorgepakt.”
Dat ging dan ineens wel vlot nietwaar?
Manon: “Het klopte gewoon. Hier zitten we volop in de natuur. We wilden niet te veel grond, want dat is qua onderhoud wel erg pittig. We zijn hier al druk mee. In Nederland denk je nog wel, leuk 20.000 m2, maar dat was toch echt niet wat wij zochten.”
De aankoop
Hoe verliep het aankoopproces?
Rick: “Nou dat ging niet vanzelf. We hebben hier eerst goed rondgekeken en vervolgens een bod gedaan onder een aantal voorwaarden. Dat werd geaccepteerd door de Belgische eigenaren.
Als eerste wordt er een reserveringscontract gemaakt. Je betaalt het reserveringsbedrag en dan wordt het pand van de markt gehaald. Wij verwachtten dat ook terug te zien op de website, maar nee hoor daar stond het pand nog te koop. Dat vonden we vreemd. Onze makelaar zorgde ervoor dat het pand eraf ging. Het duurde niet lang, of het pand stond er weer op. Dat wilden de eigenaren. Waarom? Geen idee. Dat was eigenlijk het begin van een hoop gedoe.
We huurden vervolgens een advocaat in, die gaat kijken of alles legaal is. Prima, dat ging z’n gangetje. Alles stond goed geregistreerd.”
De bank
“Wij hebben bewust een klein stukje hypotheek genomen, omdat wij wilden dat de bank aan zou geven dat het een waardig onderpand is. Ook hielden we zo een buffer voor onvoorziene dingen. Want wij willen niet in de vlekken schieten als er iets tegen zit, zoals we wel eens bij mensen die meedoen aan ‘Ik Vertrek’ hebben gezien.
De bank leent natuurlijk niet zo maar geld uit. Dus er moesten stukken aangeleverd worden om bepaalde controles uit te kunnen voeren. Dat werd niet gedaan. De Belgische eigenaren bleven in stilte gehuld en hun advocaat was heel passief, die deed echt niets. De ene na de andere deadline ging voorbij. Onze advocaat zat in Marbella en was niet gewend om in de Campo om te gaan met dit soort dingen. Dus moesten we er zelf achteraan.”
De verkoop
Jullie verkochten jullie huis in Nederland?
Rick: “Zodra we getekend hadden ging er een bord in de tuin en binnen no-time was het huis weg. De oplevering was 1 september. Dat leek prima, we verwachtten dat we dan wel hier zouden zitten. Nou de tijd verstreek. Deadlines werden overschreden. Overal moest aan getrokken worden.”
Manon: “In plaats van een Spaanse droom kregen we een Spaanse nachtmerrie.”
Rick: “We dachten alles goed geregeld te hebben, maar dat bleek dus niet het geval. Op 1 september hebben wij ons huis opgeleverd en overgedragen aan de nieuwe eigenaren. We nodigden de kopers uit en legden uit hoe alles werkte. Fles champagne gekocht om te proosten. Zo hoort een overdracht te zijn, wat ons betreft. Een feestje voor beide partijen.”
Zonder huis
Dus jullie zaten zonder huis. Wat deden jullie toen?
Rick: “Na de oplevering van ons huis in Nederland hebben we nog 2 weken bij onze dochter gewoond. Toen zijn we naar de caravan in Noord-Spanje gegaan. Ik was gewoon aan het werk want ik was nog in loondienst. Manon had haar baan al opgezegd. Zij was heel druk geweest met alles voorbereiden en inpakken. In één keer viel dat weg. Kon ze in haar eentje naar het strand terwijl ik werkte.”
Manon: “Ik had veel te veel tijd om na te denken. Iedere keer vroegen we ons af of het wel goed zou komen. Ons huis was al verkocht en we hadden nog steeds geen sleutels van het huis in Spanje.”
Hoe is het uiteindelijk vlot getrokken?
“We hadden in die drie weken in Noord-Spanje de hoop dat de overdracht plaats zou vinden. Nou dat gebeurde niet. Weer ging er van alles mis. We huurden vervolgens een huis in Torrox Costa, hier vlakbij. Daar zaten we een maand. Een paar dagen voor het verstrijken van de laatste deadlines kon eindelijk de overdracht plaatsvinden.
We wilden voordat we naar de notaris zouden gaan, nog een rondje door het pand maken. Het was immers alweer zo’n 7 maanden geleden dat we er waren. De eigenaren hadden zich naar ons niet echt prettig opgesteld, dus vonden we het wel belangrijk om nog even te kijken. Dat kon zogezegd niet. ‘Nou dan tekenen we niet’, zeiden we. Uiteindelijk kon het weer wel.”
Manon: “We hebben overal strijd over gehad tot zelfs bij de notaris. Daar was weer gedoe over de inhoud van het contract. Toen dat allemaal beslecht was, kregen we eindelijk de sleutel, pff.”
Het pand
Toen was het pand dan toch van jullie. Hoe verliep de overdracht door de oude eigenaren?
Rick: “Overdracht? Welke overdracht? Er is helemaal niets overgedragen.
De oude eigenaren hadden alles achtergelaten, dat wisten we wel, maar je stapt toch eigenlijk het huis van iemand anders binnen. Alle lichtbollen waren eruit gedraaid, op twee na, daar zat water in. Veel van wat ze achterlieten was stuk. Waarom gooi je dat dan niet weg?
Toen we ergens moesten boren, bleek er een waterleiding in de muur te zitten op een plek waar je dat totaal niet verwachtte. Dat hadden ze ook niet verteld. Het huis had vele verrassingen, maar niet allemaal leuke. We hebben heel veel moeten repareren. Nu kan ik er wel om lachen, maar op dat moment absoluut niet.”
Ontspullen
Hoe hebben jullie het leeghalen aangepakt?
Manon: “Ik heb de eerste twee weken eigenlijk alleen maar gehuild. Voelde me zwaar ongelukkig en zag niet meer in waarom we dit ooit wilden. Wat ik er zo leuk aan had gevonden. We leefden al maanden als zigeuners, rondzwervend, zonder eigen spullen. En nu belandden we in de zooi van een ander. Over een paar weken zouden onze eigen spullen pas komen.
We hebben een kleine auto, een Aygo, en de oprit hier is vrij steil, dus we hadden zoiets van: ‘Hoe gaan we die zooi afvoeren? Hoe komen we van al die spullen af?’
Na weer een nacht niet geslapen te hebben wist ik het. Ik ga overal foto’s van maken, die zet ik op Facebook en iedereen kan die spullen gratis op komen halen, als het maar weg is.”
Dat ging hard zeker?
“Dat ging heel hard. We hadden zo’n twaalf kasten, 3 bedden uit de huisjes en van alles en nog wat. Het leek wel een sirene die afging na onze post. Het was een gekkenhuis. Binnen no-time was alles weg. Dat ruimde lekker op, heerlijk!”
Een nieuw thuis
Manon: “We wilden starten met de huisjes, totdat onze dochter Romy zei: ‘Joh mam, als je je zo ongelukkig voelt, zorg er dan eerst voor dat je een thuis creëert.’ Dat was een heel goed advies. Dus begonnen we met ons eigen huis. Alles geschilderd en schoongemaakt. Toen kwam de verhuiswagen, fijn tot aan de deur, helemaal top. Ze plaatsten alles waar wij het wilden hebben, daar hadden we geen omkijken naar.
In het weekend zijn we de dozen gaan uitpakken. We hebben knetterhard gewerkt, maar toen was alles in kannen en kruiken. Die maandag kwamen onze kinderen en zeiden: ‘Goh, het is net Vinkeveen, maar dan op een ander plekje.’
De volgende ochtend werden we wakker, keken we naar buiten en dachten, wauw, het is hier echt wel te gek. Toen zei onze dochter ook: ‘Ik snap het wel.’ Dat was voor mij zo fijn. Het voelde als een soort goedkeuring. Wij hebben een hele sterke band, deden in Nederland heel veel samen. Dat viel weg en dat was voor ons beiden wel moeilijk. Nu bellen we elkaar vaak een paar keer per dag. Het fysieke mis je natuurlijk wel, maar we zien elkaar toch wel zo’n 4 keer per jaar.”
Dit is het helemaal voor jullie?
Rick: “We hebben afgesproken dat we dit twee jaar een kans geven. Als één van beiden niet gelukkig is hier dan gaan we kijken wat we dan gaan doen. Of dat dan hier in Spanje is of terug naar Nederland? Geen idee, dat zien we dan wel weer.”
De klussen
Hebben jullie veel moeten klussen?
Rick: “Alles moest geschilderd worden. Daar zijn wij, maar vooral Manon, heel druk mee geweest. Terwijl ik werkte schilderde Manon de buitenkant van het pand en de huisjes. Waar zij niet bij kon deed ik.”
Manon: “We hebben echt veel samen gedaan. Er moest ook van alles gerepareerd worden. Ik vind klussen leuk en krijg daar veel energie van. In Nederland had ik alles al bedacht. De vloer had een heel dominante oranje kleur. De vorige bewoners hadden er een kanariegele kamer van gemaakt. Nou dat vonden we nog al heftig. Ik heb de vloer als uitgangspunt genomen, die gingen we echt niet vervangen. Vandaar uit hebben we de kleurstelling en de inrichting bepaald. Zo vielen alle puzzelstukjes, de dingen die we bedacht hadden, in elkaar. Echt superleuk. Alles wat je ziet hebben we zelf ingericht ”
Rick: “Gelukkig ben ik vrij handig. Of het nu loodgieterswerk of elektra is, ik kan heel veel zelf. Het is fijn dat we dus niet voor alles iemand in moeten huren. We hebben er allebei wel verstand van en al brainstormend vinden we vaak wel oplossingen. Wij zijn goed in het out of the box denken. Ons motto is ook ‘Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.”
Het inhuren van vakmensen, gaat dat gemakkelijk?
“Niet echt. Zo moet het muurtje bij het zwembad opnieuw betegeld worden. We zijn alleen al 6 maanden bezig geweest om zelfs maar een offerte te krijgen en dan is het nog van ‘Ik kom wel even kijken, misschien kan het over 5 maanden.”
Rust
Hebben jullie, nu het grote kluswerk afgerond is, meer tijd voor andere dingen?
Manon: “We vinden nu wel de rust om meer te gaan genieten. Dat was ook de droom, dat je iets meer tijd voor jezelf krijgt.”
Is dat met 3 kamers haalbaar?
Manon: “Het is met drie kamers al harder werken dan we ooit gedacht hadden. We hebben ook gasten voor 1 nacht. Met name lange afstandswandelaars. Dan sta je de hele dag te wassen. We dachten aanvankelijk, ach een beetje stofzuigen en bijhouden, maar het is toch aanmerkelijk meer dan dat, haha. Ook buiten is een hoop te doen. Als het flink gewaaid heeft, sta je uren de bladeren weg te vegen. Maar goed, hoe lekker is het om in je jurkje met een zonnetje in je rug een beetje te vegen? Ik zou echt niet anders meer willen. Mijn collega’s mis ik, maar het werk absoluut niet.”
De gasten
“Mensen komen als gast, verblijven als kennis en gaan vaak als vriend weer weg. Het gaat echt zo. We hebben zoveel leuke en lieve mensen leren kennen de afgelopen tijd. Die kom je anders niet zo snel tegen.”
Gaan jullie nog wel eens terug naar Nederland?
Manon: “We gaan met Kerst. Wij hebben natuurlijk ons bedrijf hier, dus hoe vaker wij naar Nederland gaan, hoe meer inkomsten we mislopen. Meestal komen de kinderen hierheen, steeds voor een dag of 4. Als je vroeg heen vliegt en laat terug, voelt dat echt als een week. Met mijn moeder skype ik elke dag, net zoals met onze kinderen. Ik ben blij dat het op deze manier kan. Na de goedkeuring van onze kinderen begon ik ook weer te zien waarom het leuk was. Toen kwamen de eerste gasten, die waren enthousiast en toen werd het nog leuker.”
De opening
Wanneer zijn jullie precies open gegaan?
“We hadden niet echt een datum voor een officiële opening. In januari werden we gebeld of we open waren. Ja hoor zeiden we, kom maar. En zo is het een beetje gaan rollen.”
Rick: “Lagabella staat als overnachtingsmogelijkheid in zo’n gidsje voor lange afstandswandelingen, waaronder de GR-249, de Gran Senda de Málaga, zo’n 427 km en onderdeel van de GR-7 van zo’n 10.000 km. Dus zo kwamen de eerste gasten bij ons terecht. Die gids heeft ons al veel gasten opgeleverd.
Een paar maanden later hebben we ons bij Booking.com aangesloten met alle bestaande reviews erbij, want we hadden de B&B natuurlijk overgenomen. Zo hadden we meteen een basis.”
Manon: ”De vorige eigenaren waren bijzondere mensen, we hebben er veel gedoe mee gehad, maar ze hadden wel goede reviews.”
Rick: “Inmiddels hebben we voldoende eigen reviews, dus hebben we de oude reviews verwijderd. Het voelt goed dat alle reviews nu voor 100% op ons betrekking hebben.”
Komen de meeste gasten via booking.com?
Rick: “Jazeker. We vragen de gasten natuurlijk wel, als ze aangeven dat ze nog een keer willen komen, om rechtstreeks te boeken. Dat scheelt ons weer commissie. Wij hebben een eigen website met een boekingsmodule en whatsapp, dus het werkt vrij eenvoudig. In de kamers vind je ook flyers, die de gasten mee kunnen nemen. Dan hebben ze alle informatie.
We krijgen veel Spanjaarden, wel zo’n 70%. Die ontvluchten de hitte en de drukte van de stad. Ze vinden het hier fantastisch en lopen ook zo ons huis binnen. Dat is niet helemaal de bedoeling, maar goed, hun enthousiasme is wel heel leuk. Ze geven ons ook hele goede reviews en dat is natuurlijk super.”
Spaans
Hoe gaat het met jullie Spaans?
Manon: “Voordat we naar Spanje vertrokken, hebben we 5 maanden, 2 uur per week Spaanse les gehad. Van een Nederlandse jongen. Zodat we ons verstaanbaar konden maken. Maar het hele proces dat we doormaakten met de aankoop, gaf ons zoveel stress dat het niet te doen was om er ook nog een taal bij te leren. We stopten er mee. Ons Spaans is dus niet super. We begrijpen best veel, maar in het Spaans antwoorden is lastig. Op B&B gebied redden we ons wel. Zo van: ‘Hebben jullie lekker geslapen, vinden jullie het ontbijt goed?’ Verder is het wel lastig.”
We doen echt ons best om ons verstaanbaar te maken in het Spaans. Ook al zeggen we iets niet goed, mensen vinden het al leuk dat je het probeert. Als we er echt niet uitkomen, dan vallen we terug op Engels.”
Rick: “Als de gasten arriveren begroeten we ze in het Spaans. We vragen aan de Spanjaarden wel of ze wellicht ook een beetje Engels kunnen. De jongeren zeggen meestal van niet, ook al hebben ze het wel op school gehad. Ze durven niet goed. Mensen van onze leeftijd zeggen meestal: ‘A little’. Nou dat is dan mooi, zij een beetje Engels, wij een beetje Spaans en we begrijpen elkaar prima.”
Doelgroepuitbreiding
“We willen ons ook wat meer op de Belgische en Nederlandse markt richten. Wij werken samen met Iconico Travel, een klein reisbureau van twee enthousiaste, aardige jongens, een Nederlander en een Spanjaard. Ze zijn gespecialiseerd in kleinschalige rondreizen door Andalusië en hebben ons benaderd van: ‘Joh, wij hebben gasten voor zoveel dagen, kunnen die bij jullie verblijven?’ Die jongens regelen alles en doen het hartstikke leuk. We hebben ze ook uitgenodigd om hierheen te komen zodat ze het zelf konden ervaren.”
Aanschuiven aan het diner
Jullie verzorgen ook avondmaaltijden, is dat niet veel extra werk?
Rick: “In Nederland hadden we ook vaak weekenden waarin we kookten voor vrienden. We zaten vaak met grote groepen mensen, dat was erg gezellig. Wij vinden koken ook leuk en uitdagend. Zeker als er gasten zijn met bepaalde eetwensen of allergieën gaan we op zoek naar nieuwe recepten. Ik ben nu aan het leren om een echte paella te maken. Koken is een hobby van ons allebei en nu worden we er ook nog voor betaald, extra leuk dus.”
Verwachtingen
Voldoet de B&B aan jullie verwachtingen?
Rick: “Ja. Het runnen van een B&B is wel iets wat je echt leuk moet vinden.”
Manon: ”Wij vinden de omgang met gasten leuk. 97% van de gasten is gewoon top. Bij 2% denk je: ‘naja, niet helemaal ons type’ en met 1% heb je gewoon echt geen klik. Dan doen we evengoed ons best.”
Rick: “Mensen die hier komen zijn in een vakantiestemming en willen er iets leuks van maken. Wij vinden het leuk om tips te geven. Op de camping in Noord-Spanje waren wij al zo’n beetje de VVV. Vooral Manon vindt het leuk om alles uit te pluizen. Wij waren dus altijd goed op de hoogte van wat je allemaal kunt zien en doen op een bestemming. Ook als het regent. Mensen op die camping werden ook naar ons doorverwezen als ze zelf even geen ideeën hadden. We kregen altijd leuke feedback op onze tips.”
Manon: “ Dat willen we hier ook doen. We hebben hier zelf nog lang niet alles gedaan natuurlijk. Maanden zijn we dag en nacht aan het werk geweest om de B&B te krijgen zoals deze nu is. Toch kennen we al aardig wat en kunnen we al wat tips geven. Als je gasten dan erg enthousiast terugkomen, krijg je daar veel energie van.”
Samenwerking
Rick: “We zijn 34 jaar samen, stapelgek op elkaar en het liefst doen we alles samen. Ook de B&B. Voor mijn werk verzorgen we samen het ontbijt. Als het geserveerd is verdwijn ik in mijn hok en gaat Manon verder. De kamers doen we ook samen.”
Tegenvallers & highlights
Zijn er buiten de rompslomp met de aankoop andere dingen tegengevallen?
Manon: “Nee, eigenlijk niet.”
Wat zijn de highlights voor jullie?
Manon: “Toch wel de waardering van de gasten.”
Rick: “Dat sowieso, maar wat toch ook zeker een hoogtepunt is, is het klimaat hier. Onze gasten zaten in december nog buiten te ontbijten. Dan heb ik toch wel iets van wauw.”
Erop uit
Hebben jullie ook al tijd gehad om er zelf op uit te trekken?
Jazeker, we hebben net lekker een weekend de toerist uitgehangen. We hebben zware elektrische fietsen. Daarop zijn we in onze korte mouwtjes langs de hele kust naar Málaga gefietst. In november, in 25 graden. Heerlijk. De zomermaanden zijn eigenlijk de slechtste maanden hier qua weer, dan is het eigenlijk te warm.”
Komen er dan wel gasten?
“In juli en augustus zaten we nagenoeg vol. In juli dachten we aanvankelijk een beetje matige maand, maar er volgden veel last-minute boekingen. We hebben eigenlijk een heel goed jaar gedraaid.”
Inburgering
Zijn jullie hier al ingeburgerd?
“Niet echt. We hebben een lieve buurman, daar hebben we de eitjes, de avocado’s, olijfolie en zo van. Daar halen we onze spulletjes en als we een vraag hebben kunnen we altijd bij hem terecht. Handig als we een vakman zoeken bijvoorbeeld.
We schijnen wel bekend te zijn in het dorp. Als gasten bijvoorbeeld de weg vragen naar onze B&B, dan zeggen ze: ‘Oh die Nederlanders met dat autootje met dat oranje dakkie.”
Contacten in de buurt
Hebben jullie nog andere contacten in de buurt?
“De verkoopmakelaar van de vorige eigenaren. Hij was heel betrokken. Toen hij hoorde dat we ons huis al hadden verkocht, maar dat de overdracht van het nieuwe huis maar uitbleef, trok hij dat zich aan. Hij vroeg de verkopers waar ze nu toch mee bezig waren. Hij heeft echt zijn best gedaan om ons te helpen en is nu een goede vriend. Samen met zijn vrouw woont hij hier al zo’n 8 jaar en heeft ook een vakantieparkje.
We nodigden hem en zijn vrouw uit om wat te eten en te drinken. In zijn netwerk had hij mensen die het leuk zouden vinden om samen iets te doen. Hij stelde voor om een Nieuwjaarsborrel te organiseren. Wij hadden toen zoiets, laten we het hier doen, dan weet iedereen meteen wie we zijn en waar we zitten. Zo ontstond een app-groep van zo’n 18 man. De één zei: ‘Ik bak wel oliebollen.’ De ander zou de hapjes doen etc. Meteen heel erg leuk.
Wij zijn niet echt voor een Nederlandse enclave of zo. Maar we hebben wel een gedeelde passie anders zaten we niet hier. Dat verbindt en we kunnen elkaar helpen en ervaringen uitwisselen. We hebben hier echt hele leuke contacten aan overgehouden.”
De toekomst
Hoe zien jullie de toekomst?
Manon: “Voor nu is het goed. Of we hier over 2 of 3 jaar nog zijn? Geen idee. Het komt zoals het komt. Stiekem zou ik het wel leuk vinden om nog wel eens zo’n project te starten, nadat dit helemaal af is. Ik vind het echt leuk om iets nieuws op poten te zetten.”
Wat moet er dan hier nog gebeuren?
Rick: “De inrichting is wel af, maar de naamsbekendheid heeft zeker nog tijd nodig.
Wij zijn gek op mountainbiken. Eén van onze dromen was een B&B met fietsen erbij. Die verhuren, GPS-routes uitstippelen voor mensen die alleen willen fietsen. Of meegaan als gids, dat lijkt ons erg leuk.”
Is dat hier niet te combineren?
“Hier zijn echte bergen. In Noord-Spanje zijn het meer heuvels. We hebben hier ook andere fietsen nodig. Echt wel zware elektrische om die bergen aan te kunnen. Als we dat hier op willen zetten, moeten we er nog wel zo’n 6 of 7 aanschaffen. Ach, we zien het wel.”
Zakelijke beslommeringen
Zijn jullie autonomos, zzp’ers?
Rick: “Ja, ik voor mijn projecten en Manon voor de B&B.”
Hoe regelen jullie de administratie?
We hebben een Nederlandse gestor (accountant) in de buurt. Hij woont hier al 25 jaar en heeft een Spaanse vrouw. Hij weet precies hoe het hier werkt.
Wij hebben alles uit handen gegeven. Het inschrijven bij de gemeente, de NIE (het Nederlandse BSN), import en keuring van de auto, het autonomosschap. Hij is bijna overal mee naar toe geweest om het te regelen. Het moet gewoon goed zijn. Hij regelt ook de BTW-aangifte en dergelijke. Alles loopt via hem en dat geeft rust.”
Tips
Hebben jullie nog tips?
- Ga all-in. Doe het met overtuiging. Als wij met 1 been in Nederland waren blijven staan, waren we binnen een paar weken terug geweest. Juist omdat we alles verkocht hadden, moesten we door.
- Aanpassingsvermogen.
Je probeert valkuilen zoveel mogelijk te voorkomen. Tegelijkertijd kunnen er weer nieuwe ontstaan. Wij dachten echt dat we het goed geregeld hadden. We hadden goede Nederlandse ontbindende voorwaarden gesteld in het koopcontract. En toch kregen we heel veel gedoe. We hebben ons steeds weer moeten aanpassen. - Gun jezelf dit avontuur.
Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt dan van dingen die je niet gedaan hebt. Gun het jezelf om deze stap te zetten. Je moet er, als je met z’n tweeën bent, wel echt allebei achterstaan, anders werkt het niet. Je bent volledig op elkaar aangewezen. Als je basis niet goed is dan red je het niet. - Zoek professionele zakelijke hulp.
Neem een gestor in de arm voor al je administratieve zaken. Het is echt complex. Vind iemand die dit voor je doet zodat je geen onaangename verrassingen achteraf hebt.
Rick & Manon Bras
B&B Lagabella
Adres: Puerto del Olivar
S/N 29715 Sedella
Málaga, España
Telefoon: +31 637 173 355
Telefoon: +34 697 946 444
Mail: lagabella@lagabella.com
Website:lagabella.com