Op naar Experience Alpacas
We laten de stad Córdoba achter ons en gaan op weg naar Experience Alpacas, een off-grid Alpaca boerderij met een casita, waar wij de komende dagen zullen verblijven. We hebben er zin in. Het duurt niet lang of we rijden de bergen in, richting Montoro, een dorpje niet ver van ons nieuwe adres. We zien tal van olijfbomen, die zijn er hier in overvloed. De weg verandert op enig moment in een zandpad maar blijft goed berijdbaar. We zijn al aardig gewend aan de wegen in de bergen en hier zie ik ook geen diepe afgronden, wel zo fijn. Niet veel later bereiken we onze eindbestemming.
De ontvangst
We worden allerhartelijkst ontvangen door Denise, de eigenaresse. Gevolgd door een vrolijke blonde hond, een aanlopertje. Een andere hond blaft ons ook gezellig toe. Er zijn er nog twee, maar die zien we niet. Die zitten beneden en bewaken de boel. Tegenover de casita staan twee oude ezels. Gezellige dames, die gered zijn door Denise en hier hun oude dag mogen doorbrengen. Ze zijn slim, nieuwsgierig én ondeugend. Zo schoppen ze de badkuip, waarin ze hun eten krijgen, door de stal om aan te geven dat ze honger hebben. Dat werkt soms zo goed dat de vader van Denise, die hier ook woont, denkt dat ze nog niks gehad hebben, terwijl Denise ze al lang eten heeft gegeven. Zo krijgen ze lekker twee keer.
De alpacas
De alpacas vinden we aan de andere kant van de boerderij. Deze zijn ook al zo nieuwsgierig en kijken ons aan met een blik van ‘Wat komen jullie hier doen?’ Ze houden ons nauwlettend in de gaten. Als we aan Denise vragen, hoe ze op het idee gekomen is om alpacas te houden, antwoordt ze doodleuk: ‘Nou, die waren er al, die kregen we bij de boerderij.’
Het gebeurt wel vaker hier in Spanje dat men dieren achterlaat als er een pand verkocht wordt. Of het nu honden, katten of alpacas zijn. Voor ons is dat best lastig voor te stellen, dat je je huisdieren weggeeft. Ik vermoed dat de dieren hier in Spanje ook niet altijd als huisdieren gezien worden.
De Casita
‘s Avonds schuiven we aan voor het diner en leren we de ouders en zoon van Denise kennen. Kasper, haar man is er momenteel niet, die is aan het werk in Nederland. We eten heerlijk en kletsen gezellig. Dan duiken we onze casita in. Deze is super ruim en van alle gemakken voorzien. We slapen prima. De volgende ochtend vinden we een fijne ontbijtmand. ‘Wel snel naar binnen halen hoor, appt Denise, anders eten de honden het op.’ Dat doen we.
Deze dag gebruiken we allereerst om met Denise uitgebreid te praten over de emigratie van haar familie. Later zal dit verhaal te lezen zijn op onze website. De rest van de dag gebruiken we om te werken. Onder het toeziend oog van de ezeldames, wel zo gezellig.
‘s Avonds eten we weer een hapje mee. Heerlijk én wederom gezellig. Zoon Beau schuift helaas niet aan, die ligt grieperig in bed. Hopelijk is hij snel weer beter.
Naar huis
Na een laatste nacht is het tijd om te vertrekken. Onze Andalusië reis zit er voor nu op. We gaan naar huis. Bart, die momenteel in Málaga zit, blijft nog een tijdje. Hij vliegt later deze maand terug naar Nederland. Denise zorgt ervoor dat we lekker vroeg kunnen ontbijten.
Dan vertrekken we, om er na zo’n 500 km achter te komen dat we onze koeltas met de lunch vergeten zijn. Die staat nog in de casita. Tja …
