In gesprek met Peter-Jan en Monica
We zitten heerlijk buiten voor ons vakantiehuis bij Molino Río Alájar. Relaxt in een ligstoel en genieten van een prachtig uitzicht. Zon op ons gezicht, de benen gestrekt, heerlijk. Over een kwartiertje gaan we met Peter-Jan en Monica, de eigenaren van dit fantastische landgoed naar het leuke dorp Alájar. Daar horen wij hun verhaal.
Snel naar
De start
Hoe ontstond het plan om hierheen te verhuizen?
Peter-Jan: “Dat plan kwam niet uit het niets. Ik was 18 toen ik bedacht ’Als ik 40 ben wil ik in de natuur gaan wonen.’ Ik had geluk, ik kon mijn internationaal koeriersbedrijf heel goed verkopen. In die tijd gingen de koeriers met de verzendingen per vliegtuig mee naar andere landen. Deze jobs waren heel populair onder studenten. Je ging dan ’s ochtends even met de pakketten naar Parijs bijvoorbeeld en je kreeg er nog voor betaald ook. Vooral New York was populair, want dan bleef je er een paar nachtjes. Nu bestaat dat niet meer.
Toen werd je 40 en verkocht je het?
“Ja. Het ging hartstikke goed met het bedrijf en ik had een partner aan wie ik het kon verkopen. Dus toen zijn we met die centjes hier naartoe gegaan.”
Monica, wat deed jij in Nederland?
“Ik heb de kunstacademie gedaan. Daar heb ik veel met klei en staal gewerkt. Daarna was ik ontwerpster van lederen tassen. Ik heb het hier nog heel eventjes gedaan omdat ik vaste klanten had. Dat doe ik niet meer, want die tassen zijn duur en ik had het al zo lang gedaan, ik was er wel klaar mee. Peter-Jan vond dat wel jammer, die vond dat we wel een webshop konden maken. Maar nee hoor, ik werk nu weer met klei, net als vroeger op de academie, heerlijk.”
Maak je spullen voor de huizen?
“Nee, niet echt. Ik maak nogal aparte dingen, haha. Ik wil dat niet in de huizen zetten want dan ben ik bang dat het stuk gaat. Mensen breken nog wel eens wat en als er iets op het marmeren aanrecht valt is het meteen kapot. Er staan wel wat fruitschalen, maar die zijn heel stevig, dus dat kan wel.”
De locatie keuze
Hoe zijn jullie in deze provincie Huelva uitgekomen?
Peter-Jan: “ Ik had het bedrijf verkocht en ging Spaans studeren in Granada. In Nederland had ik al een korte cursus gedaan. In het begin was ik de beste van de klas, maar al heel snel niet meer. Er zaten veel jongeren boven de kroeg, dat was erg gezellig. Ik had iemand die mijn huiswerk wel voor me deed, dus vrij snel was ik één van de mindere. Toen had ik er geen zin meer in. Ik besloot te gaan toeren door het land. Ik had een goede vriendin in Lissabon, die wilde ik wel bezoeken. Toen reed ik vanuit Granada, langs Sevilla deze streek binnen.
Ik dacht, wauw het is hier echt wel mooi, dat ga ik verder onderzoeken.
Later belde ik Monica. Ik vroeg haar om te komen kijken. Ik zei: ‘Ik heb een aantal plekken bekeken, ik laat je mijn top 5 zien en dan mag jij daarna vertellen wat jouw top 5 is. Zo is het begonnen.”
Hadden jullie dezelfde plek op 1 staan?
“Nee, niet meteen. Vroeger hadden we ook het idee om naar Frankrijk te gaan. Het plan was om een oude boerderij op te knappen.”
Monica: “Mijn nummer 1 was een oude boerderij met een torentje. Ik hou heel erg van torentjes, haha. Maar het is wel goed dat dat het niet geworden is. De boerderij zat weliswaar dichtbij een dorpje, maar dat was erg klein en saai. Daar was maar één restaurantje. Lang niet zo leuk als hier.”
Peter-Jan: “We hebben vervolgens een lijstje gemaakt waar onze nieuwe woonplek aan moest voldoen. We wilden graag op een berg of aan een riviertje, zonder verkeersgeluid. Niet in een dorp, want dan word je erg bekeken, maar wel op loopafstand. En er moest ook iets te doen zijn, zoals wandelroutes en dergelijke, zodat we een bron van inkomsten konden creëren.”
Monica: “We dachten nog even aan een B&B, maar dat hebben we uiteindelijk niet gedaan.”
Waarom niet?
Peter-Jan: “Het lijkt me vreselijk om de hele dag mensen in je huis te hebben.”
Monica: “Dan moet je ook iedere dag ontbijt verzorgen. Nu verzorgen we wel een welkomstmaaltijd als mensen dat willen. Die staat dan klaar in je vakantiehuis. Of we regelen een ontbijtpakket. Dan vullen we de koelkast en zorgen dat er brood is.”
Deze plek voldeed aan alle eisen?
“Het zit zo. We hebben eerst de molen gevonden, het plekje. Die wilden we graag hebben. Maar de molen was helemaal niet te koop. Het was van een herder. Tegelijkertijd konden we wel de grond, waar nu de vakantiehuizen staan, kopen. Met die verkoper spraken we af dat we het wel wilden kopen, maar alleen als we ook de molen konden kopen. We maakten een prijsafspraak en zouden uiterlijk na een jaar bepalen ja of nee. Tot dat moment betaalden we een kleine huur. Het kostte ons een jaar om de herder te overtuigen, met de hulp van mensen uit het dorp. Toen hebben we zowel de molen als het terrein gekocht.”
De bouw
Zijn jullie toen meteen begonnen met het bouwen van de huizen?
“Nee, we zijn begonnen met de molen. We hebben nog even in Aracena gewoond, want we konden er nog niet in.”
Wat voor molen is het?
Monica: “Het is een Spaanse watermolen. Die is anders dan de Nederlandse of Franse watermolen. Bij ons had je het waterreservoir. Dan zet je een deurtje open en stroomt het water over de muur het kanaal in. Komt vervolgens in een ronding terecht en stort naar beneden. Daar is het schoepenrad. Door de kracht van het water gaat het schoepenrad draaien en bewegen de molenstenen over elkaar. Het functioneert niet allemaal meer, want die molensteen is onze eettafel geworden en het waterreservoir het zwembad.”
Monica: “Als je aan de andere kant van het water de rivier afloopt dan kom je meerdere molens tegen.”
Peter-Jan: “Het riviertje ontspringt boven bij La Pena, dan gaat het door het dorp en komt het bij ons langs. Er is hier een molenroute. Vóór ons vind je een aantal molens en na ons ook nog een paar. Sommige herken je niet meer, dat zijn echte ruïnes geworden.”
De vakantiehuizen
Daarna hebben jullie de vakantiehuizen zelf gebouwd?
Peter-Jan: “We hebben de huizen niet helemaal zelf gebouwd hoor, dat hebben we samen met een aannemersbedrijf gedaan. We hebben, naast de vakantiehuizen ook een gemeenschappelijke ruimte gebouwd. Hier vind je ook de receptie.”
Monica: “Het was hard werken en vermoeiend, maar ook ontzettend leuk.”
Bouwden jullie de huizen één voor één en verliep de bouw van de huizen volgens planning?
Peter-Jan: “We bouwden de huizen tegelijkertijd. Ik heb nog foto’s waarop je ziet dat we van het ene naar het andere huisje gingen. Het linker huisje is later nog gebouwd. We bedachten dat het toch wel fijn zou zijn om iets meer te kunnen verdienen. Dat huisje paste nog precies in die hoek.
In het begin hadden twee huizen nog geen keuken. Die mensen kwamen dan de keuken in de receptie gebruiken. Dat werkte niet, werd vaak een zootje. Dus toen hebben we keukens in die twee huizen gemaakt. Maar hier laten we het bij.”
Hoe verliep de bouw?
Wij hebben ervoor gekozen er zelf altijd bij te zijn. Wij woonden hier en betaalden het bedrijf en de arbeiders per uur. Je kunt prijsafspraken maken, maar dat hebben wij niet gedaan. Het is wel duurder, maar je hebt meer controle.
Zo hadden ze bijvoorbeeld een muurtje gebouwd. En als ik dan in de middag kwam, was het cement nog nat en kon ik het omver trappen omdat ik het muurtje toch een meter naar rechts wilde. Omdat je er elke dag bovenop zit, heb je vrijheid om bij te sturen. Als je er niet bij bent, moet je maar afwachten.”
Monica: “Toen we met de molen bezig waren, gingen we voor een week of drie terug naar Nederland. Kwamen we terug, gingen we aan de andere kant van de rivier staan om te kijken hoe ons huis eruit zag. Nou er stonden alleen muren. Ze waren vergeten om er ramen in te zetten. Gelukkig konden ze die nog heel makkelijk plaatsen.
Er was nog geen internet. Voor een vriendin van ons wordt een huis in de buurt gebouwd. Zij onderhoudt dagelijks contact met de aannemer, is precies op de hoogte en vliegt 1 keer per maand hierheen, want er moet altijd wel iets geregeld worden.
Bij ons was het zo dat we een grote groep mannen aan het werk hadden. Wij waren soms in de molen bezig en het viel ons op dat af en toe het woordje ‘agua’ geroepen werd. Daar begrepen we niets van. Dat bleek later een seintje te zijn, dat één van ons er aan kwam. Dan moesten ze weer snel aan het werk, haha. De baas komt ook minder vaak als je doet zoals wij het deden. Dus ja, flexibiliteit aan de ene kant, een wat hoger prijskaartje aan de andere.”
Energie
Peter-Jan: “Voordat we begonnen met de bouw van de huizen zijn we de deuren gaan zoeken. Daar heb ik wel een beetje spijt van, want die oude deuren zitten er wel in, maar zijn niet zo goed geïsoleerd.
De prijs van de elektriciteit is enorm gestegen. We hebben vloerverwarming in de huizen, maar die we doen we ‘s nachts wel uit. Dat regelen we centraal. Vorig jaar kreeg ik de elektriciteitsrekening en die was meer dan het dubbele dan die van het voorgaande jaar. Met zulke kosten hou je het niet vol, dus toen hebben we besloten om zonnepanelen te plaatsen. We hebben ook accu’s gekocht. Al met al een hele investering. Of we er misschien nog subsidie voor krijgen is niet duidelijk. In de winter hebben we dus die elektrische vloerverwarming. Dat hadden we echt nooit moeten doen dus dat raad ik iedereen af. We hebben nu 60 van die panelen, maar ik denk dat dat nog niet genoeg is.”
Vergunningen
Hebben jullie vergunningen moeten aanvragen?
Peter-Jan: “Wij zitten in een natuurpark. Hier mag dus helemaal niks meer. Ook geen putten slaan e.d. Toen wij hier kwamen was het nog niet zo streng. Wij kregen de vergunning omdat het een complex is en omdat het werkgelegenheid opleverde. Het zwembad hier is het oude waterreservaat van de molen, dus dat was geen probleem.”
De inrichting
Wat vonden jullie het leukst om te doen bij het bouwen van de huizen?
Peter-Jan: “Het allerleukste was toch wel het inrichten van de huizen.”
Monica: “Nu hebben we onszelf een halt toegeroepen. Dan komen we weer in zo’n winkeltje en zie je weer iets leuks en kijk je verlangend. Maar nu mogen we het pas aanschaffen als we precies weten wat we ermee gaan doen. Anders wordt het een rommeltje.”
Peter-Jan: “Alle decoratie in de huizen en receptie, heeft een geschiedenis. Is ergens gevonden, in Spanje of elders.”
Het onderhoud
Hoe regelen jullie het onderhoud en het schoonmaken van de zes huizen?
Monica: “We hebben nu drie mensen in dienst. Twee daarvan komen uit het dorp, die zijn al 20 jaar in vaste dienst en dat voelt vertrouwd. Twee werken halve dagen.”
Peter-Jan: “José Maria werkt de hele dag. Dan hebben we nog een vrouw voor de schoonmaak. Die let er ook op dat alles er goed onderhouden uitziet. Dan zegt ze tegen ons ‘De muren van dat huis moeten weer geschilderd worden’, terwijl wij denken, het zal wel.”
Monica: ”Ze is ook heel precies. Sinds Corona is het helemaal verschrikkelijk, want ze maakt sindsdien alle deuren tot in de puntjes schoon, terwijl de mensen daar dan slechts 2 nachten hebben geslapen.”
Peter-Jan: “Dat is wel een beetje over de top. In zo’n huis is ze dan zeker 5 uur bezig.“
Integratie
Waren jullie snel geïntegreerd?
Peter-Jan: “Ja, meteen eigenlijk. Dat ging erg makkelijk.”
Monica: “Dat kwam omdat ze dachten dat ik Spaans was, haha”
Peter-Jan: “ We gingen elke dag naar het dorp, de bar of het restaurant, zo leerden we de mensen kennen. We hadden ook mensen uit de streek die ons hielpen. We hebben echt wel ons best gedaan om geaccepteerd te worden en daar moet je je ook een beetje bescheiden voor opstellen.
We hebben ook geen restaurant. Dus de gasten gaan naar het dorp om te eten. Het is een kwartiertje lopen. De restaurants zijn daar ook blij mee.”
Gasten
Hoe komen jullie aan jullie gasten?
“We werken met een aantal reisbureaus samen. Vooral wandelreisbureaus, zoals SNP.
De meeste gasten krijgen we via onze eigen website. Rechtstreeks, we zitten hier ook al zo lang en verhuren de huizen sinds 2001. Dat scheelt veel provisie. Bij booking.com draag je toch zo’n 15% af. Als je Molino Río Alájar intoetst krijg je als eerste booking.com, dat is natuurlijk wel vervelend. Maar het is voor consumenten wel een heel makkelijk platform. Je hebt meteen alle gegevens. Als je hier boekt, dan moet je reserveren en daar zitten wat meer handelingen aan. Maar het scheelt ons wel veel geld.
In februari zijn er twee beurzen voor ons belangrijk, de wandel- en fietsbeurs in Gent en Utrecht. Wij organiseren fietsvakanties en die beurzen zijn daar specifiek op gericht.”
De honden
“We hebben de honden uit het asiel. We wilden er eigenlijk maar één, maar het was een duo. Het was lente, primavera in het Spaans, dus daarom hebben we ze daar naar genoemd. De blonde heet Prima en de zwarte heet Vera. Verder hebben we nog een oude hond.”
Spaans
Spraken jullie de taal toen jullie hier kwamen?
Peter-Jan: “Ik wel een beetje, Monica niet”
Monica: “Ik sprak geen woord Spaans en iedereen sprak juist met mij, want ik heb een beetje een Spaans uiterlijk. Ik kon heel goed naast Peter-Jan staan en naar de mimiek kijken, dan had ik wel door dat ik ja kon knikken of nee kon schudden, maar ik verstond er geen donder van. Peter-Jan gelukkig wel.”
Heb je nog cursussen gevolgd?
Monica: “Ik heb even les gehad van een Duitse vrouw, maar ze werd heel nerveus van de honden bij ons. Dus op een gegeven moment zei ik laten we maar ophouden. Daarna heb ik het vooral van de TV en de krant geleerd. In het dorp kon ik natuurlijk oefenen. Alleen Felicia hier spreekt Engels, verder niemand, dus dan moet je wel.”
Corona
Hoe verliep de Coronatijd voor jullie?
Gelukkig ontvingen we wel wat steun. We hadden op dat moment 2 mensen in vaste dienst. Die konden we op non-actief zetten. Want als er niemand komt heb je ook niemand nodig om schoon te maken. Zij ontvingen hun salaris via de staat.
José Maria draaide halve dagen, want er was nog wel wat te doen aan onderhoud.
Hadden jullie zelf nog een andere bron van inkomsten?
Peter-Jan: “Ik ben gepensioneerd dus dan krijg je nog wel wat geld.”
Monica: “We hadden ook mensen die gestrand waren en een echtpaar heeft echt zo’n twee maanden bij ons gezeten. We kregen ook wat overheidssteun, dus het was geen drama.
Het zou pas een drama geweest zijn als Peter-Jan zich was gaan vervelen, haha. We hadden een kunstgrastapijt op de tennisbaan. Die had allemaal bubbels gekregen en moest er dus uit en vervangen worden. Daar is Peter-Jan in z’n eentje maanden mee bezig geweest.”
Peter-Jan: “Dan val je ook weer een beetje af en verdien je je biertjes.”
Het dorp was zeker uitgestorven?
Monica: “ We mochten het huis alleen uit voor de boodschappen. En je mocht naar de apotheek. Ging ik daarheen, stonden er drie van die oude vrouwtjes voor de deur. Dus ik dacht al, dat gaat even duren. Maar nee hoor, ik mocht voor want zeiden ze, ‘Wij doen maar alsof, wij hoeven helemaal niet naar de apotheek’. Het was hier helemaal dood, maar als je iemand van het restaurant tegenkwam, kreeg je zo 20 eieren. Ze hadden allemaal kippen hier en konden niets met al die eieren.”
Peter-Jan: “Voor ons was het allemaal niet zo erg, want wij hebben natuurlijk wel een flink buitengebied. Ach, dan dronken we thuis wel een drankje. Eigenlijk ben ik het alweer kwijt. Zo fijn dat we van die mondkapjes af zijn. Dat heeft echt een hele tijd geduurd en nu nog eigenlijk, moet je dit op in het openbaar vervoer en de apotheek.
De provincie Huelva
Wat is er zo bijzonder aan de provincie Huelva?
Peter-Jan: “De natuur vooral. Je kunt hier eindeloos wandelen, fietsen, vogels spotten. De provincie is bekend om haar kurkeiken en de Ibero varkentjes. Die lopen vrij rond tussen de eikenbomen en eten ook alleen maar eikeltjes. In januari gaan ze er aan. De hammen zijn niet te vergelijken met die in Nederland. Het is absoluut topkwaliteit en heeft een heel andere smaak. Dat dit de provincie van de ham is, zie je terug op de menukaarten. Die worden overspoeld door gerechten met ham.
De stad Huelva hoef je wat ons betreft ook echt niet te bezoeken. De stad is slachtoffer geweest van een aardbeving en is er veel stuk gegaan. De stad is gebouwd in de Franco tijd voor werklui. Echt één van de minst interessante steden van Spanje. Er omheen is wel wat leuks.
Zoals het dorpje Palos de la Frontera, daar hebben ze de boten van Columbus én een echt mooi klooster. Het enige klooster dat ik mijn leven heb bezocht waarvan ik dacht ‘Het is hier nog verdomd gezellig ook’.
Alájar is een heel mooi dorpje, ook wel de parel in de Sierra de Aracena genoemd. Er wonen zo’n 800 mensen, maar vergrijst ook wel erg. Het drijft op de kurkindustrie en de varkenshouderijen. Dat zijn de grootste inkomensbronnen.”
Spaanse eetgewoonten
Wat is hier gebruikelijk voor wat betreft eten?
Monica: “Ze ontbijten hier om 10:00 uur, lunch is om 14:00 uur. Vervolgens koffie met een gebakje om 18:00 uur en om 21:00 uur het avondeten. Ze eten hier ’s avonds wel lichter. De hoofdmaaltijd is eigenlijk de lunch.
Doen jullie dat ook zo?
Monica: “Nee, zo Spaans zijn we niet geworden.”
Voorzieningen
Heb je hier ook goede voorzieningen, zoals bijvoorbeeld ziekenhuizen in de buurt?
Peter-Jan: “We zitten bij de ciudad social. De streekziekenhuizen die je hier hebt, vind ik waardeloos. Er is altijd is een hoop stress en het is er echt vies. De wachttijden zijn verschrikkelijk. Je zit er gerust de hele dag. Zo zaten wij er ook een keer te wachten en toen ging er iemand dood, gewoon in die spreekkamer.
Ik raad iedereen aan om een particuliere verzekering te nemen. Wij zitten bij Sanitas. Dat kost € 1.000,- per jaar. Een heleboel ziekenhuizen zijn hierbij aangesloten en je mag kiezen waar je naartoe wilt. Het is er schoon en de mensen zijn aardig. Het geeft ook rust.”
Monica: “Toen Peter-Jan een nachtje moest blijven, ging ik alvast op zoek naar een hotelletje in de buurt. Maar dat was helemaal niet nodig. In het ziekenhuis hadden ze ook op mij gerekend. Op de kamer stonden twee bedden en er was een badkamer, balkon en TV. Je kunt meteen naar de arts of fysio, als je dat nodig hebt. Met zo’n verzekering word je echt overal meteen geholpen.”
Vakantie
Gaan jullie zelf ook weleens op reis, en zo ja waarheen?
“We zijn vroeger wel eens naar Canada geweest. We hebben toen vanuit Antwerpen onze auto naar Canada laten verschepen. Zelf vlogen wij erheen. Daar hebben we 4 maanden rondgetrokken. Het is daar zo mooi, alleen voor de zalm zou je al moeten gaan. En de beren in het wild, heel gaaf. Zit je samen in de auto en het enige dat je elkaar hoort zeggen is ‘Wauw, kijk nou hoe mooi.’
We zijn ook in Chili geweest en de Andes ingegaan, naar boven. Je leest dat er dorpjes onderweg zijn waar je kunt stoppen, maar we reden wel in 1 keer naar boven. Nou, dat was geen goed idee. Je loopt de kans op hoogteziekte, maar wij dachten dat overkomt ons niet. Zolang je in de auto zit is het allemaal wel prima, maar zodra je uitstapt, dan krijg je me toch een dreun.”
De toekomst
Hoe zien jullie de toekomst?
Peter-Jan: “Ik wil al jaren weer eens een paar maanden op reis. We hebben vrienden die vaak terugkomen en die ook aardig zijn tegen de dieren. Die kunnen we inzetten, want we hebben natuurlijk wel mensen nodig om Molino Río Alájar te draaien.
Wat nu ook fijn is dat ik gewoon op afstand dingen kan controleren van hoe en wat. We hebben hier een dame in dienst en hebben het idee, omdat we al op leeftijd raken, een aantal dingen aan haar over te dragen”.
Monica: “ Op dit moment doet zij veel dingen waar Peter-Jan absoluut geen zin meer in heeft en dat wordt steeds een beetje meer.”
Peter-Jan: “Ik ben nu 68 en Monica is 66. We willen absoluut hier blijven, leven in de stad zien we niet meer voor ons, dat kunnen we niet meer.”
De tips van Peter-Jan en Monica
- Leer de taal en stel je bescheiden op.
Mensen hebben de droom om iets nieuws te beginnen. Willen heel graag, zien het vaak heel rooskleurig in en denken dat de kosten in Spanje wel mee zullen vallen. - Hou er rekening mee dat je meer geld nodig hebt dan je denkt. Je hebt altijd wel iets dat tegen zit. En als je dan een heel klein budget hebt, kan het zuur en pijnlijk worden.
Er zijn zoveel vergunningen die je nodig hebt. Als je pech hebt is het heel lang wachten. - Water is het allerbelangrijkste. Als je een plek hebt gevonden die je prachtig vindt en je wilt dat heel graag kopen dan is mijn advies om alvast een prijs af te spreken, maar alleen te kopen als er water gevonden wordt. Je kunt dan zeggen: ‘Op mijn kosten gaan we water zoeken. Als we dat niet vinden, gaat de koop niet door.’
- Neem een gestor, boekhouder, in de arm. Alles werkt hier traag. Vaak word je van het kastje naar de muur gestuurd. Of je vergeet iets en dan kun je weer opnieuw beginnen. Allemaal heel tijdrovend en frustrerend. Zeker als je dan ook nog niet goed de taal spreekt. Laat een gestor het werk doen. Die is op de hoogte van alle regels, spreekt de taal en kent de weg.
- Neem een aanvullende particuliere verzekering, zeker als je al wat ouder bent. Dan ben je verzekerd van snelle en goede gezondheidszorg.
Peter-Jan & Monica
Molino Río Alájar
Finca Cabezo del Molino s/n
21340 Alájar
Huelva, Spanje
Mail: info@molinorioalajar.com
Telefoon: +34 959 501 774
Mobiel: +34 638 081 415
Website: molinorioalajar.com