In gesprek met Angela & James
Wij zitten aan de keukentafel bij de spontane en gezellige Angela en James. Onder het genot van een drankje en een hapje vertellen ze ons hun emigratieverhaal. Wat een bijzonder stel en wat hebben ze leuke verhalen.
Snel naar
Het leven in Nederland
Hoe zag jullie leven er in Nederland uit?
Angela: “Mijn roots liggen in Voorschoten. Op mijn zesde verhuisde ons gezin naar Bennekom. Op mijn 18e ben ik gaan studeren in Nijmegen. Daar vond ik het zo gezellig dat ik er ben blijven hangen.”
Wat ben je na je studie gaan doen?
Angela: “Ik ben P&O werk gaan doen bij de overheid. Mijn laatste werkgever was Brandweer Brabant-Noord in Den Bosch. Daar waren 31 korpsen die als veiligheidsregio samengevoegd moesten worden. Dat was één van de klussen die bij mij lag. Dat was ontzettend gaaf.
Ik vond de P altijd erg leuk, dat kwam neer op personeel, mensen dus. De O was meer van jeetje, waar ben ik aan begonnen. Dat zag ik mezelf niet doen tot m’n 67ste.”
James, wat deed jij?
James: “Ik heb op verschillende plekken gewoond. Ik kom uit Arnhem en ben via Utrecht, Amsterdam en Leiden uiteindelijk weer in Arnhem beland. Ik heb sociale bedrijfskunde gedaan, informatica en in Amsterdam mijn master communicatie. Daarna wist ik het nog steeds niet.”
Wat voor werk werd het?
“Ik heb veel op interim basis gedaan, maar ben daarnaast al snel voor mezelf begonnen. Ook omdat ik dacht: ‘Ik wil niet in loondienst werken en met mijn pensioen misschien een gouden horloge krijgen. Ik moet zorgen dat ik financieel de boel zo snel mogelijk voor elkaar heb zodat ik in een warm land een B&B, hotel of camping kan beginnen.’
Het bedrijf dat ik startte verkocht software aan overheidsinstellingen. Op een bepaald moment kregen ik en mijn twee zakelijke partners een verschil van inzicht. We kwamen op een tweespoor en dan is het werk niet meer zo leuk. Precies op het moment dat Angela en ik trouwden en op huwelijksreis gingen zonder einddatum.”
De ontmoeting
James kwam Angela tegen toen hij 41 was en zij 30.
De vraag
James: “We ontmoetten elkaar en dat begon heel fijn zonder verplichtingen over en weer. Dat was mijn wens, maar op een gegeven moment, als Angela dan weer kwam, voelde ik me een beetje misselijk. Mijn beste vrienden zeiden tegen mij: ‘Je bent niet misselijk, je bent gewoon verliefd.” Dus ja, toen moest ik Angela vertellen dat ik meer wilde en vroeg ik of zij dit ook wilde. Ze kon de vraag niet beantwoorden. Ik zei tegen haar, ik ga een maand met mijn motor door Frankrijk rijden. Als ik terugkom en jij kan het nog steeds niet beantwoorden, dan moet ik ermee stoppen, anders word ik gek.
In de laatste week belde ik haar. Even een algemeen praatje, maar waar het natuurlijk echt om ging was de vraag of ze al een antwoord had voor mij.”
Het antwoord
Angela: “Het voelde zo vertrouwd. Ik zei hem dat ik de deur wel op een kier wilde zetten.”
James: “Mooi, ik zou over 2 dagen terug zijn. Maar Angela zei dat ik me niet hoefde te haasten want ze ging zelf op vakantie. O jee, dacht ik, met wie? Gelukkig ging ze alleen, naar Bologna. Ik ken Italië vrij goed en zei daar ben je in twee dagen wel uitgekeken. Maar misschien kun je op zoek gaan naar het geheim van de bolognese saus. Ik heb toen gids gespeeld en haar op afstand per trein door Toscane geleid. Toen ze terugkwam heb ik haar van Schiphol opgehaald en is ze nooit meer weggegaan.”
Het plan
Hadden jullie een plan?
Angela: “Nee, niet echt.
In Nederland hadden we het idee om een heel klein eethuisje te beginnen, dat we met z’n tweeën konden runnen. Je hebt in Nederland een waslijst aan regels en zaken die je moet betalen voordat je überhaupt een bord op tafel hebt. Dat plan ging dus de koelkast in.
We hadden een campertje, zo’n Volkswagen T-4 waar we lekker lang mee op reis konden. We waren op vakantie geweest in Frankrijk toen James een huwelijksaanzoek deed, onder twee voorwaarden. Dat we zo snel mogelijk zouden trouwen én dat het een huwelijksreis zonder einddatum zou zijn.
Ik zei volmondig ja! We trouwden op 7 september 2012 en vertrokken. Die huwelijkswereldreis was meteen ook een soort van bezinningsreis, om te bedenken wat ik nu het liefst wilde doen.”
Sevilla
Hoe zijn jullie hier uiteindelijk beland?
“Tijdens onze wereldhuwelijksreis kwamen we terecht in Sevilla. Wat een prachtige stad, we werden beiden op slag verliefd en besloten onze huwelijksreis te onderbreken en in Sevilla te blijven.”
Waar woonden jullie in Sevilla?
Angela: “Vlakbij het voetbalstadion, in een klein wijkje.”
Betis of Sevilla?
James: “Als ik moet kiezen dan Betis. De voetbalclub Sevilla was not done in de wijk waar wij woonden, Sevilla is een club voor de rijken. Betis is voor het volk. Ook hier in Utrera is iedereen voor Betis.”
Lokaal karakter
Hoe zijn de mensen hier?
James: “ Ik weet het nog goed, ik stond bij de bushalte. Daar stonden al mensen. Je vraagt dan wie is de laatste, dus dan weet je wanneer je aan de beurt bent om in te stappen. De volgende persoon kwam er aan en vroeg wie de laatste was. Nou dat was ik. Oké.
Toen ging mijn telefoon en stapte ik uit de rij. De bus komt en iedereen stapt in. Behalve de man die achter mij stond. Ik snel naar de bus, want ik moest mee. Die meneer ook. Ik vroeg aan hem waarom hij op mij wachtte. ‘Nou zegt hij, misschien is er nog maar 1 stoel over en die is dan voor jou. Bijzonder toch? Maar als er een oudere na mij komt, dan is die stoel weer voor hem of haar. Want zij hebben de wereld voor ons gecreëerd.
Ouderen hebben hier echt nog aanzien. Die worden in huis gehaald, in een restaurant door het personeel geholpen en ga zo maar door. Dan denk ik, ja, hier wil ik wel oud worden.
Behulpzaamheid
Zo ook in de bouwmarkt. We waren met z’n tweeën spullen op de auto aan het tillen. Hoor je ineens: ‘Ah hombre, je laat je vrouw toch niet tillen?’ Ik: ‘Mijn vrouw doet dat gewoon hoor’. ‘No, no, dat kan zo niet, ga maar even opzij.’ Toen mocht ik er ook niet meer aankomen. Ik heb wel nog even de spanbanden gecheckt, daar waren ze volgens mij toch iets te makkelijk mee. Ik had geen zin om de helft op de snelweg te verliezen.”
Angela: “Ook als je ergens zit te ontbijten zullen ze altijd groeten. De eerste keer dachten we nog zoiets van, ‘kennen wij jou?”
De zorg
Hoe staat het hier met de zorg?
James: “De basiszorg is gratis. Maar als ik dan in het ziekenhuis terecht kom, moet Angela zorgen dat ik gewassen word en eten krijg.
Wij hebben daarom een extra verzekering, zeg maar de particuliere verzekering. Daardoor hebben we veel meer keuze. Zo moest Angela een keer een nachtje blijven en werd mij gevraagd of ik ook wilde blijven slapen en mee wilde eten. De kamer had een woongedeelte, badkamer, het bed voor Angela en een bed voor mij. Eten deed ik er niet, want dat was niet te pruimen.”
Pia Tours & Pia Bikes
Pia Tours
In Sevilla 2014 wordt Pia Tours, het tourbedrijf, gestart. Dit bedrijf verzorgt allerlei leuke tours in Sevilla, van fietsen tot flamenco en suppen. Een groot deel is ook het verzorgen van complete bedrijfsuitjes.
Angela: “Als iemand 10 jaar geleden had gezegd: ‘Jij gaat lekker met mensen door Sevilla sjouwen’, dan had ik gezegd: ‘Ben jij gek, echt niet.”
James: “Maar jij sjouwt niet met mensen door de stad hoor, haha.”
Angela: “Nee, nu niet meer, maar toen ik Pia Tours startte ging ik, als Nederlandse gids, met mensen op pad. Sevilla laten zien. Dat was echt hartstikke leuk. De mensen zijn vrolijk en enthousiast. De tours worden nu gedaan door freelance gidsen die hier wonen vanwege hun liefde voor Sevilla. Zij kennen de stad door en door en dat is heel belangrijk.
Onze tours zijn uniek omdat ze alleen in het Nederlands zijn, maximaal met 10 personen en met een 24/7 toeristische info service.”
Pia Bikes
James: “Naast Pia Tours hebben we ook Pia Bikes, ons fietsverhuurbedrijf in Sevilla. Daar zitten twee Argentijnse mannen, broers, in. Die doen het onderhoud.”
De finca
James: “We hadden het prima naar ons zin in Sevilla. Toch had ik nog het idee van een camping, B&B of iets dergelijks in mijn hoofd. Ik zag gewoon, dat klinkt misschien een beetje werkgeversachtig, de talenten van Angela en dat ze het ontzettend mooi zou vinden.”
Angela: “Ik had er nooit zo over nagedacht, maar ik had wel een gevoel om iets met mensen te doen en het verzorgende spreekt mij ook aan.”
James: “We kochten dit pand en lieten het aan mensen zien. Die zeiden: ‘Mijn hemel, wat moet je hier?’ Ik: ‘Nou wonen en we hebben plannen voor een B&B.’ Hun reactie: ‘Hier zit toch helemaal niets, wat moeten gasten hier doen? Sorry hoor, James, je kunt in Nederland dan wel succesvol geweest zijn, dit wordt helemaal niks, ga lekker naar Málaga.’
Nou, zei ik: ‘Daar zit iedereen al, laat ons maar de eerste hier zijn.’
Utrera
James: “Het dorp Utrera, op een kleine 3 km en met 52.000 inwoners, is ook bijzonder leuk. Een oude stad die, lang geleden, samen met Sevilla, één van de belangrijkste steden van Andalusië was. Ze zijn alleen blijven hangen in de agrarische sector, maar dat maakt het meteen ook zo mooi. Het is net alsof je 30 jaar terug in de tijd gaat. Veel mensen denken: ‘Wat moet je nu in Utrera’, maar ga gewoon kijken. Zo is er een kerk met mummies en een schatkamer. Er zijn zoveel plekjes die echt leuk zijn. Ik ben er een boekje over aan het schrijven.”
De aankoop
Hoe hebben jullie dit pand gevonden?
“Via een makelaar. Wij kochten het pand, een oude geitenboerderij, van Juan. Hij heeft het pand zelf, 50 jaar geleden, gebouwd. Juan had in al die jaren niets weggegooid. Zo vonden we talloze kalenders van de Semana Santa. Hij was ook een belezen Spanjaard, overal lagen boeken.”
Nam hij die dan niet mee?
“Nee, als een Spanjaard verhuist dan is het van: ‘dit en dat neem ik mee.’ De rest, de hele rambam, krijg je er gewoon bij.
Het was eigenlijk best een triest verhaal. De ochtend na de overdracht kregen we een appje van de makelaar. Juan, was overleden, tijdens de eerste nacht in z’n nieuwe huis.
Ik heb nog met hem gezeten op het erf en hij vertelde dat hij helemaal niet wilde verkopen. Dit was zijn huis. Ik vroeg hem waarom hij dan getekend had? Tja, zijn vrouw wilde naar Utrera, dichterbij het ziekenhuis. Het voelde zo raar, alsof hij onder dwang had getekend en toen kregen we ook nog dat appje.
We hebben het appartement voor 2 tot 6 personen naar Juan vernoemd. De studio, voor 2 personen naar María, zijn vrouw. De studio op de camperplaats, voor 2 tot 4 personen, naar Rosa, een Zwitserse dame die hier als eerste langer dan een maand bleef staan met haar campertje.”
Moest er veel gebeuren aan het pand?
“Ja best wel. Het was van origine een grote geitenstal. In 2018 zijn we begonnen met het opknappen van de huisjes. Daarna hebben we de camperplaats aangelegd.”
De Camperplaats
Hoeveel camperplaatsen hebben jullie?
James: “We hebben er eigenlijk 6, maar stiekem heb ik nog twee extra stroompunten aangelegd, dus we hebben er 8. Meer willen we ook niet, dan wordt het te massaal en ken je de mensen niet meer bij naam. Dat is ook niet handig met het eten. Wij vinden gastvrijheid heel belangrijk en willen dat mensen zich hier thuis voelen. Dat kan volgens ons alleen als je het kleinschalig houdt.”
Vergunningen
Hadden jullie nog vergunningen nodig en hoe verliep dat proces?
Angela: “Dit is landbouwgrond. Daar mag je wel een schuur opzetten, maar eigenlijk niet wonen. Ik had tegen de verkopende makelaar gezegd: ‘Het is voor ons geen tweede huis, we moeten hier wel permanent kunnen wonen.’ Hij zei: ‘Dat is goed, we gaan een woonvergunning regelen.’
De makelaar kwam met een architect. Die heeft het huis in kaart gebracht, oké dit en dat, zwembad zo groot, blabla. Vervolgens moest al het papierwerk naar het kadaster en dan is het wachten tot je de woonvergunning krijgt. We onderhielden wel contact, maar iedere keer was er wel iets waardoor het langer zou duren. Nou prima dacht ik, het zal wel. Na 1,5 jaar kregen we eindelijk de vergunning. Ik zei tegen James: ‘Kom maar op met die bubbels.’
James:” Angela zei bubbels en ik dacht waarom dan. Zegt ze doodleuk: ‘We hebben de woonvergunning ontvangen.’ ‘Wat? Ik ben hier al bijna twee jaar aan het verbouwen en we hebben nu pas de woonvergunning?’ Nou dat was voor mij dus helemaal nieuw.”
Angela: “Ik heb altijd wel een goed gevoel of iets gaat lukken of niet.”
Advocaat
Hadden jullie een advocaat nodig?
Angela: “ Dat kan, maar als je snapt hoe het werkt dan is het prima zelf te doen.”
James: ”Spanjaarden kopen ook huizen en dat doen ze ook niet met een advocaat. Ik zou zeggen, als je de taal niet beheerst en je wat onzeker voelt, schakel dan zeker een advocaat in. Maar ga er niet van uit dat deze alles 100% regelt. Alle mensen die wij hebben gesproken zijn toch wel tegen dingen aangelopen die niet goed waren. De put of het zwembad. De advocaat zegt dan gewoon sorry: ‘Ik heb gedaan wat jullie wilden. Jullie hebben je huis nu, dus regel het maar even met de gemeente.’ Er is geen sprake van kwade wil of zo hoor, ze denken hier gewoon anders.”
Wij begrepen dat de advocaat juist van alles checkt. Is dat niet zo?
James: “Dat kan, maar je kunt het zelf ook checken. Je moet dan wel de weg weten naar het kadaster en de taal spreken om het op te vragen. Je kunt dat allemaal uitbesteden, maar ga er gewoon niet van uit dat de advocaat alles voor je regelt. In elke gemeente werkt het weer anders, dus check het ook zelf.”
De boekhouding
Doen jullie de boekhouding zelf?
Angela: “Nee, dat gaat allemaal naar de boekhouder, de gestor. Dat raad ik iedereen wel aan. Het is belangrijk dat je een goede relatie met je gestor hebt. Er zijn boekhouders die Engels of Nederlands spreken, maar dan betaal je vaak wat meer. Een gestor denkt echt met je mee, ook in je portemonnee.”
Integratie
Hoe goed zijn jullie geïntegreerd?
Angela: “Het belangrijkste is dat je de taal leert spreken en zo snel mogelijk lokale mensen om je heen verzamelt. Die leveren zo ontzettend veel informatie op.”
Hoe hebben jullie dat gedaan?
James: “ Nou ja, Angela, ik ken niemand. Als we door Utrera lopen dan hoor je steeds: ’¡Hola, Angela! Angela zegt dan: ‘Dit is mijn man.’ Dan hoor je wat gemompel en zeg ik: ‘Ik ga wel een biertje drinken’, want om er nu bij te blijven staan dan voel je je echt … Dat Angela een goed contact heeft helpt ook om zaken te regelen. In het begin ging ik nog wel eens mee en dan zei ik: ‘Nee hoor, hier staat dit en dat, dat moeten jullie regelen.‘ Dan zie je zo’n ambtenaar kijken: ‘Wat moet jij nou? Jij gaat onder op de stapel.’ Dan ben ik weer over de rooie, haha.
Angela zegt dan tegen mij: ‘Eruit, ga maar tot 1.000 tellen’. Inmiddels weet ik dat ik maar beter helemaal niet mee kan gaan. Angela regelt het wel. Het mooie van haar is dat zij nooit beren op de weg ziet. Ik wel, ik ben veel meer van de regeltjes. Dan ben ik iets aan het uitleggen over de wet en hoor ik: ‘Liefie, daar heb ik toch niks aan, ik doe het op mijn manier.’ Zij loopt ook gewoon met de mensen die invloed hebben in de gemeente mee naar binnen, die gaan ook niet in de rij staan.”
Lokale boeren
James: “Zo kennen we ook de lokale boeren die hier groente verbouwen. Iedere keer als ze iets oogsten brengen ze wel wat. Leuk voor de gasten, zeggen ze dan. Maar zoveel. Ik heb geen weeshuis met 300 kinderen.”
Angela: “Ik word heel blij van deze mensen. Ze zijn zo behulpzaam en lief. Zo kwam ik eens een keer aardappelen tekort en dacht oeps het is zondag. Dus appte ik de buurvrouw of zij toevallig nog iets had. Nou die kwam met een gigantische zak aanzetten.
Het maakt niet uit hoe gek of groot het probleem is. We hadden in het begin gedoe met de pompen die in de waterputten hangen. En, natuurlijk weer op zondag, ging de pomp kapot. Het was hartstikke warm. Dus ik dacht: ‘Wie ga ik nou weer eens bellen.’ Ik vond een elektriciën die het probleem oploste. Ik vroeg hem wat hij van mij kreeg. ‘Nou meid, dat komt wel een keer. Gasten zonder water dat kan echt niet.’
Zo staan ze toch iedere keer weer voor je klaar en wij voor hen. Dat is het mooie van een kleine gemeenschap.”
Privacy
Waar wonen jullie zelf?
Angela: “Wij hebben hier in het pand een eigen gedeelte. Een slaapkamer, badkamer en logeerkamer. Dat kunnen we afsluiten door een ijzeren tussendeur, dan hebben we onze privacy. Toch zijn we bereikbaar voor gasten als ze een vraag hebben.”
James: “We hebben nooit een tekort gehad aan privacy. Sommigen zeggen: ‘Oh, jullie hebben geen woonkamer.’ Ik heb ooit in Nederland een groot huis gehad waarvan één verdieping de woonkamer was. Daar moest ik doorheen, maar zat er nooit. Ik zat altijd op mijn werkkamer of ik werkte vanuit bed, dat doe ik heel graag. Als we met vrienden iets willen doen, dan gaan we of hier aan de enorme eettafel zitten of we zoeken iets buiten de deur.”
De gasten
Hoe krijgen jullie je gasten?
James: “Mensen die wij kennen in Málaga vroegen of wij op Campercontact zaten. We hadden geen idee wat het was. Deze mensen hebben ons vervolgens op Campercontact geplaatst.
Ik was nog niet eens klaar met het sanitairgebouw, doe de luiken open en zie 2 campers op de oprijlaan staan. Ik zeg tegen Angela: ‘Liefje, we moeten naar buiten.’ Angela zegt: ‘Hoezo?’ ‘Nou er staan twee campers buiten.’ Dat kwam dus door die vermelding in dat Campercontact.
Daarnaast hebben we natuurlijk onze website fincaangela.com. Plus we krijgen door mond-tot-mond reclame veel gasten in de huisjes. Dan komen er bijvoorbeeld camperaars hier en die spreken af met vrienden/familie. Die verblijven dan een tijdje in één van de huisjes.”
Angela:” Volgende week ook weer. De ouders staan hier met een camper en dochter komt eventjes invliegen voor een paar dagen. Leuk hè?”
Schuif lekker aan
James, jij kookt voor de gasten? Hoe vaak doe je dat?
James: “Ik kook maandag, woensdag en vrijdag. Eerst deed ik het elke dag maar dat werd te veel. Ik hoef eigenlijk ook niet meer te vragen: ‘Wie eet er mee?’ Ze schuiven allemaal graag aan en dat is ontzettend leuk. Koken is altijd een passie geweest. Ik heb er professioneel nooit iets mee gedaan, tot het moment dat we deze finca hadden.”
Wat kook je zoal?
James: “Echt van alles. Altijd vers, lokaal ingekocht en zoveel mogelijk duurzaam. Klassiek, modern, fusion. Aziatisch, Arabisch, Italiaans en Spaans. Ik kook ook vegetarische en veganistische varianten en hou rekening met allergieën. Als ik dat weet natuurlijk.
We hadden eens een groep met allemaal veganisten en Bouke, een Fries van 2 meter groot en breed. Nou, Bouke wilde gewoon vlees en had helemaal niks met dat alternatieve gedoe. Zijn vriendin was mee en ik had al een paar dagen voor Bouke gekookt met vlees.
Ik zei tegen haar: ‘Vanavond ga ik veganistisch koken, maar zeg maar niets tegen Bouke. Hij gaat het echt niet merken.’ Na de maaltijd kwam Bouke naar me toe en zei: ‘Ik heb weer heerlijk gegeten, echt fantastisch’. Zijn vriendin gaf me een seintje dat ze het hem zelf wilde vertellen. Dus Bouke stond hier in de deuropening, waar hij maar net door kon en toen hoorde hij het. Hij zei: ‘James, als ik het van tevoren had geweten had ik het niet gegeten, maar jeetje wat was het lekker.’
Sommigen mensen willen een dikke steak en dat heb ik zelf soms ook. Ik wil wel dat als ik een keertje vlees eet, dat het vrije uitloop is en het dier een goed leven heeft gehad. Anders hoeft het voor mij niet. Je proeft het ook echt. Hier heb je de Iberico varkentjes. Die lopen hun hele leven tussen de eikenbomen eikeltjes te eten. Ze gaan twee tot drie weken van tevoren naar het slachthuis, waar ze uiteindelijk langzaam vergast worden, zodat ze geen stress ervaren.”
Dierenliefde en beestenboel
Angela en James hebben een groot hart. Voor mensen, maar ook voor dieren. Hoeveel dieren hebben jullie?
James: “We hebben vier katten, drie uit het asiel en eentje is aan komen lopen. Die ging op bed liggen en dacht: ‘Zo ik ben thuis’ en is nooit meer weggegaan. We hebben twee rode rakkers, een Noorse boskat en een korthaar.”
Peca, de dalmatiër
Angela: “Peca heeft ons uitgekozen. Is ook aan komen lopen. Hij was ontzettend ondervoed en zat onder de vlooien, echt heel zielig.”
James: “Ik dacht o jee. Zo lang ik Angela ken heeft ze gezegd: ‘Als we ooit een hond nemen, dan wil ik een dalmatiër.’ Ik zat niet echt op een hond te wachten en bedacht ineens, die hond moet gechipt zijn want het is een rashond. Toen we bij de dierenarts kwamen bleek dat inderdaad het geval te zijn. Dus ik dacht: ‘Yes!’
Zo hadden we de eigenaresse snel te pakken. Die zei: ‘Oh ik ben hem al drie dagen kwijt, maar heb nog geen tijd gehad om daar melding van te maken.’ Volgens de dierenarts klopte daar helemaal niets van. De hond had volgens haar zeker maandenlang op straat rondgezworven.
Na zeven weken wilde de eigenaresse haar hond op komen halen. Toen zei Angela: ‘Je komt mijn terrein niet op en de hond krijg je ook niet mee. Deze hond is maandenlang volledig verwaarloosd. Jij zorgt niet voor hem. Laat hem hier, hier heeft hij de ruimte en wordt er wel goed voor hem gezorgd.’ Op z’n Spaans werd het een heel gedoe. De eigenaresse riep: ‘Ik haal de politie erbij’ en Angela riep: ‘Dan haal ik de dierenpolitie erbij.’ Uiteindelijk zei de eigenaresse: ‘Je hebt eigenlijk wel gelijk, ik kan niet voor hem zorgen, ik woon in een appartement en heb een drukke baan. Prima, houden jullie hem maar.’ En zo kwam Peca in ons leven en is gebleven.”
James: “En nu zit ik met dat stinkdier opgescheept.” Angela: “Ik ook”. James: “Maar jij wil dat. Hij was hier en de volgende dag was dit zijn huis en ging hij het bewaken, hard blaffen als er mensen kwamen. Hij moest er even aan wennen dat we met gasten werken.”
Angela: “In het begin was hij ook heel schuw. Hij is gek op brood, maar als ik een pistoletje in stukjes scheurde en in de tuin gooide, dan kromp hij ineen. Het was niet zo dat ik hard stond te keilen of zo. Het gaat steeds beter. Nu rent hij er op af en denkt welk stukje ga ik het eerst pakken.”
James: “Hij geeft ook van die liefdesbeetjes met z’n tandjes. Maar hij moet leren dat dat niet meer mag. Soms ben ik aan het praten met gasten en dan begint ie weer. Als ik dan met mijn hand wuif dat hij daar mee moet stoppen, dan schrikt hij gelijk. Dan zie ik de gasten denken: ‘O jee, die hond wordt vast geslagen’ Dus dan vertel ik het verhaal maar weer. Man bijt hond, haha.”
Hoe reageren de katten op Peca?
“Met de twee rode rakkers gaat het wel prima. De andere twee vinden het maar niks en zitten de hele dag op zolder. Komen alleen naar beneden voor het hoognodige. We zetten boven wel water neer, maar voor eten moeten ze echt naar beneden. Ze moeten maar wennen, die hond doet echt niks. Hij is alleen wat groot en een beetje lomp. Ach het heeft gewoon wat tijd nodig.”
Corona
Kregen jullie nog staatssteun?
Angela: “Nee, helaas niet. We hadden geen inkomsten, alleen maar uitgaven.”
James: “Iedereen in Nederland zei: ‘Je moet sparen’, maar wij dachten als het heel erg wordt gaan we toch met z’n allen ten onder, dus wat maakt het uit. Wij wilden klaar zijn als we weer open konden en dachten het houdt echt wel een keer op. Het heeft ook een voordeel gehad, die Coronatijd. Ik dacht op een gegeven moment wie is Angela nou eigenlijk. Ik ben toen een kwartiertje met haar gaan praten. Leuk mens joh! Hahaha”
Webshop
Angela: “Toen we drie maanden in volledige lockdown zaten, hebben we ook invulling gegeven aan de webshop die we al langer wilden, AndalusieShop.nl”
Wat verkopen jullie in deze shop?
Angela: “Keramiek, zowel huisnummers, letters, potjes en pannetjes. Lokale wijnen, worsten, kazen. En als het een bepaalde tijd voor iets is, besteden we daar ook aandacht aan.”
Verzenden jullie alles zelf?
James: “Ja. Dat gaat best wel goed. Door Corona ontstonden er overschotten ham. Die kochten wij in en we leverden deze aan delicatessenzaken en restaurants. Dat werd natuurlijk minder toen de horeca op slot ging. De particuliere markt ging ook goed. Afgelopen jaar kregen we weer vraag naar ham, maar we waren vergeten deze in oktober in te kopen.
We deden ook olijfbomen, citrusbomen en vijgenbomen. Dan gingen er wel twee tot drie trailers vol naar Nederland. Want we dachten, het is Coronatijd, dus iedereen wil wel iets doen in de tuin. Dat liep heel goed. We hadden een partner in Nederland, die had de ruimte om alles neer te zetten. Hij kende ook weer veel mensen en verkocht dan aan tuincentra en de groothandel. We zijn daar weer mee gestopt. Je moet namelijk zelf alle kwekers af en een lintje binden om elke boom die je wilt hebben. Daar ben je dan dagen mee bezig. Vervolgens moet je nog het transport en de certificaten regelen en heb je de hele financiële afhandeling. Dus dat werd wel een beetje veel.”
Ons hart ligt toch vooral bij Pia Tours en Finca Angela. Dat begon ook weer te lopen. Dus hadden we zoiets we laten de bomen en hammen maar vallen. We moeten keuzes maken, focussen, anders gaat het niet goed.”
Angela: “Toen kwam 2021 waarbij Nederland landen een code groen of geel gaf. De mensen moeten zich maar aan de regels van dat land houden. Nou dat hebben we geweten. James had net de douche en het toilet van de camperplaats klaar. Bruikbaar, maar moesten nog geschilderd worden. De campers stroomden alweer binnen. Ontzettend leuk.
We willen wat we doen, ook echt goed doen. We hebben Pia Tours, Pia Bikes, Finca Angela en de shop. Nou, dat is wel genoeg.”
Spaans, de taal
Spraken jullie al Spaans toen jullie hier kwamen?
James: “Niet zoals ik het nu doe. Ik heb het ooit wel geleerd maar je verliest toch veel woorden en zinsopbouw. Ik redde het er wel mee. Alleen het Andalus is net weer anders en heeft andere woorden. Het beste is om de taal hier te leren. In Nederland leer je het Castiliaans. Het Andalus klinkt echt heel anders.”
Angela: ”Ze voegen er ook van alles tussen en verkleinen het, dus dat is ook nog eens lastig.”
Het seizoen
Hoe ziet het seizoen eruit?
James: ”Het seizoen begint eigenlijk na augustus. De piek is Kerst, Oud & Nieuw, daarna hebben we de overwinteraars. Vervolgens loopt het seizoen door tot begin juni. Dan wordt het heel rustig. Is het te warm voor veel mensen. Zelf vind ik die warmte heerlijk, maar je moet je wel aanpassen aan de manier waarop de Spanjaarden hier leven, anders hou je het niet vol.
Toch komen er mensen in de zomer, met de camper of in de huisjes. Dan zetten ze ’s avonds de airco op 20 graden. Wij zeggen altijd je kunt beter de ramen opengooien. Als je de airco op 20 zet krijg je als je buiten komt een klap warmte. Of mensen gaan op het heetst van de dag naar Sevilla. Geen goed idee, veel te warm. Vervolgens komen ze dan weer redelijk snel terug, juist op het moment dat de temperatuur in de stad aangenamer wordt en de stad tot leven komt. Zo zonde.”
Heb je vanuit hier een goede verbinding met Sevilla?
Angela: “Je kunt met de trein, die is goed. Ik kan mensen naar het station brengen. Als ze met de auto zijn, dan is er ook een goede metrohalte, net buiten Sevilla. Parkeren kost niks en is hartstikke veilig. Binnen een paar minuten ben je bij de metro en een kwartiertje later sta je midden in de stad. De metro gaat veel vaker dan de trein en is echt ideaal.”
De schrijver
James, jij schrijft boeken, publiceer je die ook?
“Nou nee, eigenlijk nog niet. Onlangs heeft een gast het gelezen en die zei dat ik echt moet publiceren. Angela had trouwens al een uitgever geregeld. Maar toen kreeg ik een contract en een redacteur die er zich mee bemoeit, dus nee. Mijn doel van die boeken is dat ik iets van me af wil schrijven. Ook ideeën opschrijven van hoe ik naar de wereld kijk. Ik ben het nu aan het verfijnen. Ik zie het gewoon wel, misschien ooit.”
Familie
Krijgen jullie vaak familie hier?
Angela: “De enige, directe familie die ik heb is mijn moeder. Die komt elke 3, 4 maanden voor een week of drie hier en dat is heel leuk. Mijn vader is in 2000 overleden dus ze vindt het extra fijn om hier van tijd tot tijd te zijn. Ik ben enig kind. Ze heeft haar eigen plek als ze hier is. Peca vindt het ook geweldig als ze er is. Ze gaat dan iedere dag uren met hem wandelen. Die hond moet echt afkicken als ze weer vertrekt.”
James: “Onze echte goede vrienden komen meerdere keren per jaar hierheen en dat is ontzettend leuk. Je hebt dan echt quality time met elkaar”
Vakantie
Gaan jullie zelf ook wel eens op vakantie?
James: ”Meestal blijven we in de buurt, gewoon in Andalusië. Bijvoorbeeld een paar daagjes naar Torremolinos voor een Nederlandse hap. We slapen dan altijd in hetzelfde hotelletje. Het is best wel lastig, we missen heel snel onze plek, de vier katten en dat stinkdier Peca, haha. Vroeger had ik nooit heimwee, maar nu dus wel.”
Angela: “ Als het in de zomer erg rustig is dan hebben we ook wel een soort van vakantie. Het is hier echt prachtig.”
Zonnepanelen
Jullie hebben nog geen zonnepanelen?
James: “We zijn nu bezig met zonnepanelen. Dat mocht in 2017 of 2018 niet. Dan kreeg je een boete. Maar Spanje is op de vingers getikt door de EU. We moeten hiervoor 7 vergunningen aanvragen en dat duurt ongeveer 5 jaar. Nou daar gaan we dus niet op wachten. We gaan het gewoon doen en zien wel wat er gebeurt. We doen het op z’n Spaans zeg maar. Ze komen echt niet hier om die panelen er af te trekken.”
De toekomst
Hoe zien jullie de toekomst?
James: “Zonnig. Ik weet het niet, we zien het wel. Ik wil alleen maar leuke dingen blijven doen. Dat heeft Angela ook en of dat nou hier of elders is, geen idee. We hebben er hier ontzettend veel lol in, ik kan me voor nu niks beters wensen.”
Angela: “Wie weet wat er in de toekomst gebeurt. Als er een moment komt dat het niet meer goed voelt, dan gaan we kijken wat we kunnen veranderen.”
De tips van Angela & James
- Zorg dat je taal en cultuur kent en begrijpt. Wees alert op mensen die anders denken dan jij. Het werkt hier nu eenmaal anders.
- Als je laat verbouwen, blijf erbij. Je kunt niet een offerte accepteren en er vervolgens blind op varen dat het precies zo wordt als jij wilt. Dit geldt ook voor kleine klussen. Zo heb ik eens iemand gevraagd een schakelaar te maken. Kom ik terug is het een totaal andere schakelaar dan de rest. Zegt ie: ’Nou hij doet het toch?’
- Wees zeer voorzichtig met het kopen van een tweedehands auto. Je hebt vaak alleen maar garantie tot de deur. Het is een gebruiksartikel dat stuk kan gaan. Wij hebben twee keer ons neus gestoten en auto’s gekocht, die goed leken, maar het tijdens de eerste rit al begaven. Dus wij waren wel klaar met tweedehands. Bij de Renault garage hadden ze een Renault Kangoo. James vond die auto zo goedkoop en dacht dat kan niet kloppen. Hij wilde ook niet mee om de auto op te halen, dus ging ik alleen. En ja hoor, daar stond een gloednieuwe auto te wachten, keurig onder zo’n doek. Echt een heerlijke auto.
- Als je op vakantie bent en je bent blij dat je weer naar huis gaat, moet je je afvragen of je wel wilt emigreren? Heimwee hebben is echt funest.
- Er zijn vijf punten waar je op moeten letten als je een pand gaat kopen:
- Check of het pand hypotheekvrij is. Een hypotheek wordt niet afgesloten op een persoon, maar op het huis.
- Zorg dat je de stroomrekening voor elkaar hebt.
- Check of je water hebt, het hele jaar.
- Check of er geen schulden van derden zijn.
- Regel de woonvergunning.
Angela & James
Finca Angela
Adres: Urbanización Los Adrianes
Camino 10m sin número
41710 Utrera
Sevilla, España
Telefoon: +34 605 148 138
Mail: info@fincaangela.com
Website: fincaangela.com