El Acebuchal
We rijden over kronkelende wegen naar het voor ons nog onbekende gehucht El Acebuchal, dat midden in de Axarquía ligt. Echt een prachtig gebied voor wandelaars en mountainbikers. Het is er heerlijk rustig. De weg erheen valt me mee, maar wellicht raak ik gewend aan de wegen in het binnenland van Andalusië. We parkeren bij een klein kapelletje en dalen via een trap af naar een smal straatje met daarin onze B&B “The lost village”. De eigenaar Luc heet ons van harte welkom.
Het dorp is klein en telt slechts 22 inwoners, aldus Luc. En wat honden, want die horen we hier en daar. El Acebuchal heeft in het verleden flink te lijden gehad onder het bewind van Franco, die de oorspronkelijke bewoners dwong te vertrekken. Het dorp raakte in verval. Later is het dorp weer in oude glorie hersteld. Het heeft nu overwegend mooie witte huizen met vrolijk gekleurde deuren en mooie planten. Veel van de woningen zijn in gebruik als vakantiewoning.
Bar Restaurante El Acebuchal
Al is het een piepklein dorp, toch is er een restaurant, ‘Bar Restaurante El Acebuchal’ Daar belanden we om er te werken op het terras en te lunchen. Het is er bijzonder druk. Vele wandelaars en fietsers stoppen hier voor de lunch. En terecht. De porties zijn best groot maar vooral heel lekker. Op de vraag of we er brood bij willen zeggen we ‘un poco.’ Nou, un poco is het niet. We krijgen een compleet brood met een schaal olijfolie. Wow, echt heerlijk, wat een lekker brood.
Het restaurant is in de verre omstreek bekend om dit brood. De eigenaren van ons volgende adres, Finca Gordo, vragen ons om er één mee te brengen. Dat lukt helaas niet. We vertrekken in de ochtend en bij de bar vertellen ze ons dat het brood pas om 13:00 uur klaar is. Wel jammer.
Blaffende honden …
‘s Avonds eten we gezellig bij “The Lost Village”. Erik heeft een stoofvleesschotel en ik geniet van een lekkere, huisgemaakte groentelasagne. Het terras in het smalle straatje zit helemaal vol. Gezellig. Twee dames met vier honden van klein tot heel groot strijken er ook neer. Dit tot grote irritatie van een hond uit de buurt. De hel breekt los met een oorverdovend geblaf tot gevolg. De dames weten hun honden nog net in toom te houden, want die willen erop af. Pas als de eigenaar van de hond uit de buurt deze tot de orde roept en afvoert, keert de rust terug.
Alleen in het dorp
Als we aan het einde van de volgende dag weer terugkomen in El Acebuchal willen we in eerste instantie lekker tapas eten bij onze B&B. Oeps, we zijn vergeten dit door te geven, hoe stom. Luc is er dan ook niet, dus die tapas gaan niet door. Dan gaan we nog maar een keer naar het restaurant, besluiten we. Maar ook daar komen we bedrogen uit. Zijn we eindelijk gewend aan de Spaanse eetgewoontes, blijkt dit restaurant al om 18:00 uur dicht te gaan. Huh? Het staat weliswaar op de deur, maar dat hebben we natuurlijk niet gezien.
Het overdag zo levendige dorp is nu helemaal uitgestorven. In de straten zien we helemaal niemand. Best een gekke gewaarwording, zo alleen in dit dorp.
Gelukkig hebben we nog wat fruit, daar doen we het dan maar mee…
