Donkere wolken en regen
Slapen doe ik het liefst met het raam open. Lekker frisse lucht die binnenstroomt. Zo ook vannacht. En als je heerlijk in je warme bed ligt is het geluid van wind en regen helemaal prima.
Totdat je in de ochtend wakker wordt en er achterkomt dat je kleding en schoenen, die je toevallig op en bij een stoel onder het raam had geparkeerd, doorweekt zijn. Ai, dat was nou ook weer niet de bedoeling.
Na regen komt zon, toch?
Gelukkig heb ik nog voldoende droge kleren bij me en Bart is zo lief even een ander paar schoenen uit de auto te halen.
We pakken de auto en zijn klaar om naar ons volgend adresje te rijden. Hopelijk treffen we daar beter weer. Liefst met een zonnetje. Fingers crossed.
Naar Polopos
Op weg naar Polopos stoppen we nog even voor de lunch. Het is droog en we zien zelfs wat blauwe lucht. Nu maar hopen dat het zo blijft. Nee hoor, voordat we het weten zijn we weer gehuld in een dikke, grijze deken. Maar we zijn nog niet op onze bestemming, dus we houden hoop.
Daar is de zon!
En warempel het klaart op. Naarmate we dichter bij de kust komen wordt het blauwer en loopt de temperatuur op.
Het laatste stuk gaat omhoog, de heuvels in. Er zijn vele bochten en het valt ons op dat juist in de draai van die bochten er vaak geen vangrail is. Ervoor en er na weer wel. Huh? We snappen er werkelijk niets van.
We klimmen gestaag en zien op enig moment een vrij steil pad naar een huis boven. Nee joh, dat is het vast niet. We rijden door, maar Google Maps wijst ons er fijntjes op dat dat pad wel het juiste is. Ojee. Na nog een paar bochten vinden we een plekje waar we de auto kunnen keren. We gaan terug.
We rijden voorzichtig het steile pad op. Maar eerlijk gezegd, het leek enger dan het in werkelijkheid is. Dat valt dan toch weer mee. Toch ben ik stiekem wel blij dat ik niet achter het stuur zit.
Casa de la Luz
Ons nieuwe adresje is Casa de la Luz. We worden allerhartelijkst begroet door Suus, Bart en zoontje Yuki. Ons appartement voor de komende dagen is te gek. We kijken uit over de heuvels en zien de zee. We ploffen neer op fijnzittende stoeltjes en genieten van de zon, die nu volop schijnt, op ons gezicht.
Bart krijgt er nog een bonus bij. De hond des huizes begroet hem uitgelaten en probeert op schoot te kruipen. Wat is dat toch met Bart en honden in Andalusië…