In gesprek met Ingrid - Ing Ceramics
Op een terras in de zon spreken we met Ingrid, die in de rambla Huarea in Andalusië woont en daar een keramiekatelier ‘Ing Ceramics’ heeft. We zijn nieuwsgierig naar haar emigratieverhaal. Het wordt al snel duidelijk dat Ingrid niet alleen creatief is, maar ook sterk en veerkrachtig. Wat heeft ze veel meegemaakt. Wat een bijzondere vrouw.
Snel naar
Het vakantiehuis in Andalusië
Al jaren bezitten Ingrid en Henri een vakantiehuis in de rambla Huarea, een droge rivierbedding, niet ver van het plaatsje La Rábita.
Hoe kwamen jullie in Andalusië terecht?
“We wilden graag een vakantiehuis en zochten een gebied waarbij je én vlakbij zee zit én waar je kunt skiën. Mijn ouders hadden een huis in Frankrijk, in de Ardèche. Daar vonden we het weer buiten de zomer niet zo lekker. Ik zwem graag elke dag in zee. Dus reden we naar Spanje om daar te kijken. Mijn man was nog nooit in Spanje geweest, ik al wel. We belandden in een klein Spaans dorpje op een terras. Als je in Spanje een drankje bestelt, krijg je er een tapas bij. ‘Hey wat is dit?’, zei Henri. Een aantal drankjes en heel veel tapas later was Henri verkocht. Hij vond het zo fantastisch, hier wilde hij niet meer weg.”
De tapas heeft hem overgehaald?
“Ja, én de hele relaxte manier van leven hier.”
Huis in de rambla
Vervolgens gaan Ingrid en Henri op huizenjacht in Andalusië. Ze huren op verschillende plekken huisjes, zoals in de omgeving bij Sevilla en Nerja. Ze maken afspraken met verschillende makelaars en bezoeken diverse objecten. Nergens is er dé klik, totdat…
Ingrid: “Uiteindelijk kwamen we terecht in de rambla Huarea, vlakbij de plaatsjes la Rábita en El Pozuelo. De cortijo, een Andalusische boerderij, die we daar zagen, voelde meteen goed. Ik zag mezelf daar al op het terras zitten. Ja, dit was het helemaal.”
De makelaar en advocaat
Ingrid en Henri maken bij de aankoop van de boerderij gebruik van de diensten van een makelaar uit La Mamola en een advocaat uit Motril. De advocaat controleert alle papieren en dan blijkt dat er veel meer grond bij de boerderij hoort dan op de officiële papieren staat vermeld. Een aanpassing is noodzakelijk, maar voordat dat gerealiseerd kan worden, wordt eerst aan alle buren gevraagd of ze het met de nieuwe grenzen eens zijn. Dat duurt al met al zo’n 10 jaar. In al die jaren kunnen Ingrid en haar familie wel het vakantiehuis gebruiken.
Ingrid: “Het is gewoon ons huis, alleen klopte de werkelijkheid niet helemaal met de papieren, dus dat moest nog ‘eventjes’ geregeld worden, haha.”
Meerdere eigenaren
Het komt vrij vaak voor dat een pand in Spanje meerdere eigenaren heeft. In de rambla is het niet het geval. Als Ingrid en Henri later een klein huisje kopen in Polopos hebben ze hier wel mee te maken, met maar liefst 8 eigenaren.
Ingrid: “Die moesten allemaal een check hebben. Voor elke check moesten we apart betalen. Dat huisje hadden we voor een klein bedrag gekocht, maar voor die cheques waren we zo maar even € 400,- kwijt. Tja, zo gaat dat hier.”
Het wonen in de rambla
In de rambla wonen kent zo z’n uitdagingen. Het is een droge rivierbedding met aan beide zijden een berghelling. Zolang het weer mooi is, en dat is het minimaal 320 dagen per jaar, is er geen probleem. Maar als het flink regent dan komt het water van de bergen hier samen, waardoor er een rivier ontstaat. Gelukkig staat het huis van Ingrid op een rots, dus dat loopt niet snel onder water. Het komt wel voor, bij hele zware regenval, dat het huis even niet bereikbaar is.
Ingrid: “Toen we voor hier voor het eerst kwamen vanuit Nederland stonden we perplex. We wilden de rambla inrijden, maar dat kon niet. Het stoffige pad was veranderd in een wilde rivier, waar bruin water doorheen kolkte op weg naar zee. We konden niet naar ons huis en hebben toen in een appartement van de makelaar gelogeerd. Na een paar dagen was ons huis eindelijk bereikbaar.”
De mensen in de rambla
Hoe zijn de mensen in de rambla?
“De mensen die hier wonen zijn veel ruiger dan stadsmensen, het is echt een andere categorie. Dan gaan ze bijvoorbeeld de wilde zwijnen, die hier wel eens rondlopen en de oogst vernielen, schieten. Normaal gesproken moet zo’n zwijn eerst gecontroleerd worden door de dierenarts. Of er geen ziektes in het beest zitten. Pas daarna kun je het vlees eten. Nou daar doen ze hier niet aan. Ze schieten het zwijn, hakken het in stukken en vriezen die in.
Nog een mooi voorval. Mijn buurman, een Spanjaard, kwam laatst aan mij vragen of ik van vlees hou. Nou, ik ben geen vegetariër, maar ik eet bijna geen vlees. Zegt hij: ‘Ik was gisteren op de berg met mijn geiten. Toen zijn er twee jonge geitjes van de berg gestuiterd. De ene was al dood, de andere zo erg toegetakeld dat ik die de nek maar omgedraaid heb. Hier kan jij wel iets van maken hè?’ En hij gooide een geitenschouder en -poot op het aanrecht.
Ik zei tegen hem: ‘Kom jij morgen maar lekker bij ons eten, dan maak ik er wel iets van.’ Toen riep ik mijn man: ‘Henri, je moet even komen. Als jij deze poot en schouder voor mij snijdt, zodat ik het gevoel heb dat het een lapje uit de supermarkt is, dan kan ik verder.”
Het leven in Nederland
Ingrid woont met haar gezin in Loppersum in Groningen, in het aardbevingsgebied. Zoals bij zoveel mensen in Groningen zitten ook bij hen de scheuren in de muren.
Ingrid: “Het huis zal versterkt moeten worden, maar al die processen verlopen zo traag. Op enig moment moeten we dan ons huis uit. Mijn kookstudio, ‘Koken bij mijn Tante’ zit aan het huis vast dus die moet dan dicht.
Ik heb het allemaal maar uit mijn hoofd gezet anders word ik er helemaal gestoord van. Mensen gaan er aan onderdoor, worden er letterlijk ziek van, echt verschrikkelijk. Ik zie wel hoe het verder gaat.”
Werkzaamheden in Nederland
Ingrid is altijd zelfstandig ondernemer geweest. Voordat zij de kookstudio begint runt ze al een hotel in Loppersum, ‘hotel Spoorzicht’. Zij kocht het hotel samen met haar moeder. Later, na de geboorte van haar zoon, komt haar man Henri ook in het hotel werken. Henri, die Ingrid heeft leren kennen in het hotel en voor haar naar Groningen is verhuisd. Een paar jaar later krijgen ze nog een dochter.
De ommekeer
Het leven gaat z’n gangetje. Hard werken in Nederland en af en toe naar het vakantiehuis in Spanje. En dan wordt ineens alles anders.
Ingrid: “Het werd steeds groter allemaal en het was best veel werk. Op enig moment hebben we het hotel ook nog uitgebreid met een spa. Hartstikke leuk, maar ik dreef langzaam maar zeker steeds verder af van wat ik het leukste vond om te doen.”
Ziekte
Als in 2011 haar moeder overlijdt aan borstkanker breekt er een moeilijke tijd aan. Zeker als 1,5 jaar later Ingrid zelf ook door borstkanker getroffen wordt. Een operatie en bestralingen volgen.
Ingrid: “De wereld stond even stil. Het verlies van mijn moeder was nog vers. En nu had ik het ook. Ik voelde me zo ellendig. Instinctief wist ik dat het voor mij een holistisch proces moest zijn. Om te helen had ik meer nodig dan behandelingen en medicijnen. De kanker dwong mij eens goed te kijken naar mijn leven. Leefde ik mijn beste leven? Werd ik gelukkig van wat ik deed?
Ik vroeg me af hoe ik mijn tijd wilde doorbrengen en wat mij daarin gelukkig maakt. Dat schreef ik op. Geluk blijkt voor mij in kleine dingen te zitten, zoals een mooie wandeling, een goed gesprek of creatief bezig zijn. Ik wilde leven en mezelf blijven ontwikkelen. Leren motorrijden, de salsa dansen, leren schrijven, gitaar spelen en vooral reizen. Midden in het leven staan, daar draaide het om.
Elke keer als ik een behandeling had gehad, dacht ik: het is een beetje nu of nooit. Dus startte ik met motorrijles toen ik nog met de chemo bezig was. Dat was niet heel handig, haha. In mijn hoofd kon het allemaal wel, in de praktijk was het zwaar. Toch lukte het mij.”
Naar Spanje
Als de bestralingen achter de rug zijn wil de familie naar het vakantiehuis in Spanje. Inmiddels heeft Ingrid haar motorrijbewijs gehaald en een motor gekocht. Een paar dagen voor vertrek ontstaat bij Ingrid het plan, om in haar eentje met de motor naar Spanje te rijden. Ze besluit de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela te volgen. Die route, het Sint Jacobspad, start in Uithuizen, zo’n 10 kilometer van het huis in Loppersum en loopt door tot Granada, ongeveer 80 kilometer van het vakantiehuis.
Ingrid: “Het leek me leuk om door kleine, pittoreske dorpjes in Frankrijk te rijden. Veel mensen bereiden dit soort reizen goed voor. Daar ben ik niet zo van, ik ben meer van het gewoon doen. Echt goed voorbereid was ik dus niet. Ik was op de motor nog niet verder dan Sneek geweest, kocht last minute een tentje en gooide wat spullen in een weekendtas. Ik had er zelfs niet aan gedacht om een regenpak mee te nemen. De route printte ik uit op een A-4’tje en ik had een GPS. Zo vertrok ik. Het was een mega avontuur. Ik leerde mezelf steeds beter kennen. Na een week vol uitdagingen bereikte ik mijn bestemming en vond ik Henri en de kinderen op het strand.”
Ingrid, de schrijfster
Waarom ben je gaan schrijven?
“Ik ben gaan schrijven omdat ik zoiets had van: ‘Oei, straks heb ik al die behandelingen gehad en ben ik helemaal van het pad af, weet ik het allemaal niet meer.
Meteen na mijn motorreis schreef ik alles op, want ik was door de chemo nog heel vergeetachtig. Uiteindelijk is het een boek geworden: ‘Roze bikini.’
Einde hotel
Ingrid heeft niet alleen te dealen met de kanker, ook zakelijk krijgt ze het zwaar te verduren. Notabene door toedoen van haar eigen vader. Uiteindelijk stapt ze uit het hotel en richt ze zich volledig op haar kookstudio aan huis. Henri vindt een baan in Gorinchem, 200 km verderop. Het betekent dat hij een aantal nachten per week van huis is en ze min of meer in een weekendhuwelijk belanden.
Van vakantiewoning naar permanente bewoning
In november 2021, een paar weken voordat ze weer naar het vakantiehuis gaan, bedenkt Ingrid dat ze er langer wil blijven. Het weer in Nederland is somber en grijs. Door Covid is er een lockdown en de kookstudio moet ook steeds dicht.
Ingrid: “Ik kreeg steeds meer het gevoel van: wat doe ik hier als ik ook een huis in Spanje heb? De kinderen zijn volwassen. Waarom blijf ik niet langere tijd in Spanje? Kijken hoe dat bevalt. Na drie weken samen in Andalusië vertrok Henri weer naar Nederland en bleef ik achter in Andalusië.”
Keramiek, een nieuwe passie
Ingrid ontvangt in de Coronatijd € 4.000,- van de overheid. Die moet ze investeren om haar bedrijf coronaproof te maken.
Ingrid: “Ik dacht: als ik nou een webwinkel zou hebben, dan ben ik niet zo afhankelijk, kan ik gewoon door. Ik vind het heerlijk om met mijn handen bezig te zijn en dingen te maken. Zo kwam ik op het idee van keramiek. Het geld investeerde ik in een oven en een draaischijf en ik begon. Door Corona had ik alle tijd om het te leren. Zo ontstond mijn nieuwe passie.”
Keramiekatelier in Polopos
Omdat nietsdoen niet bij Ingrid past wil ze in het kleine huisje, dat zij en Henri eerder in Polopos kochten, een keramiekatelier beginnen.
Ingrid: “Ik kan niet niks doen, daar hou ik gewoon niet van. In het atelier wil ik draaischijven verhuren aan mensen die al een beetje kunnen draaien en zo kunnen oefenen om hun eigen keramiek te maken. Ook wil ik er een ruimte creëren, geschikt voor allerhande creatieve workshops. Zoals bijvoorbeeld schilderen, schrijven en fotografie.
In mijn kookstudio in Nederland gaf ik al workshops. Het is zo leuk om samen met mensen binnen een paar uur iets te creëren. Zoiets wil ik hier ook. Daarnaast is het de bedoeling dat andere mensen hier terecht kunnen om hun workshops te geven. Dan verhuur ik de ruimte. Of ik organiseer het samen met die persoon, maar ik ga niet de kar trekken en daar elke dag staan.”
Atelier in de rambla
Het kleine huisje in Polopos heeft wel een verbouwinkje nodig. Zoals het maken van een mooie toegang. In de ogen van Ingrid stelt dat niet heel veel voor. Henri is engineer en kan het zo tekenen. Toch duurt het verkrijgen van de vergunningen en de verbouwing lang.
Ingrid wil daarop niet wachten. Ze besluit, samen met Henri, om de stallen bij het vakantiehuis om te bouwen tot atelier. Voor de stallen hadden ze toch nog geen plan.
Vergunningen
De verbouwing doen ze zonder vergunning.
Ingrid: “Op een dag hing er een drone boven het huis. Het terrein stond vol met bouwmaterialen en ik dacht: oh nee. Ik had mezelf nog niet eens aangemeld bij de gemeente, want ik was nog aan het uitzoeken of ik hier langere tijd wilde blijven wonen. Ik besloot eerst mezelf te legaliseren. Dat was zo geregeld. Twee weken later ging ik terug voor de vergunning voor de verbouwing. Nou, die bleek in de Campo niet nodig te zijn. Alleen als je je huis uitbreidt of meer vierkante meters wilt overdekken is dat verplicht, dus dat was mooi.
Vervolgens vroeg ik aan die man van de gemeente of ik een vergunning nodig had als ik een drankje wilde serveren tijdens mijn workshops. In Nederland heb je daarvoor een drank- en horeca-vergunning nodig. Zegt hij: ‘Dat is toch eigenlijk een samenkomst met vrienden, nietwaar? Ik: ‘Mogen die vrienden dan ook een wijntje drinken, want we willen een wijnproeverij doen. Hij: ‘Ik zie geen probleem.”
Het atelier is inmiddels helemaal af, volledig gestuukt en geschilderd.
Ingrid: “Ik besloot gewoon maar te beginnen en liet al mijn spullen hierheen komen. In november begon ik met de eerste workshops. In december de volgende.”
Maken jullie gebruik van zonne-energie?
“Jazeker. Toen we de stallen omgebouwd hadden tot een keramiekatelier, had ik daar natuurlijk ook een oven nodig. We deden alles al op zonne-energie, maar deze was niet toereikend voor de elektrische oven. Daarvoor hadden we 3-fasen elektriciteit nodig.
Het lukte maar niet om het contract met het elektriciteitsbedrijf rond te krijgen. Dat besprak ik met de elektriciën. ‘Dat regel ik wel even voor je, over twee weken heb je stroom.’ Dat klopte, het was wel met een andere partij. Geen probleem, maar toen kwam ook de partij met wie wij al gesproken hadden in actie en hadden we ineens twee contracten. Nou dat wil je niet in deze tijd. Dat gaf even wat gedoe, maar is uiteindelijk ook weer opgelost. Tja, Spanje is geen Nederland.
In Polopos is de 3-fasen elektriciteit nog steeds niet geregeld. Daar komt de gasoven, die ik in Nederland al had, te staan. Die is al hier, moet alleen nog de berg op. Dat wordt nog een hele uitdaging, want die oven is met 160 kg echt loodzwaar.”
Verplaats je de kookstudio ook hierheen?
“Nee, dat is een gesloten boek.”
Oplossingsgericht
In de rambla gebeuren altijd onverwachte dingen die voor de nodige uitdagingen zorgen.
Ingrid: “Ik heb wel wat momentjes gehad hier. Dan was mijn man net weer weg, komt er een storm en heb ik in één keer geen elektriciteit meer. Zoals met die zandstorm, de calima. Wilde ik de zonnepanelen schoon gaan maken, blijkt alle bedrading los te zitten. Dan denk ik even, ik ga. Maar dat doe ik niet, altijd blijf ik. Ik zoek dan gewoon hulp. De jongen bij de benzinepomp zei tegen mij: ‘Ach je moet gewoon even naar de Bricomart, nieuwe aansluitingen halen en deze in elkaar zetten. Dat kan jij wel.’ Dat bleek ook zo te zijn.
Elektriciteit blijft een dingetje in de rambla. Laatst had ik de oven vol staan met keramiek. Het regende zo hard dat de elektriciteit meerdere keren uitviel. Nou dan wordt het wel spannend hoe alles eruit komt.”
Wat valt je het meest op hier?
Ingrid: “Dat geld verdienen hier niet het belangrijkste van het leven is. Ik heb bijvoorbeeld een klei-leverancier. Dan kom ik bij haar en zegt ze: ‘Oh, klei heb ik niet.’ ‘Kun je het dan voor mij bestellen?’ ‘Ja dat kan wel.’ ‘Wanneer is het er dan?’ ‘Misschien over 2 maanden’. Het loopt hier allemaal een beetje anders, dus je moet hier dingen op een andere manier regelen.”
Hoe kom je aan je spullen?
Ingrid: “Via die klei-leverancier en laatst heb ik bij een kleiwinkel in Barcelona klei besteld. Omdat het allemaal zwaar spul is verwachtte ik dat het wel wat zou gaan kosten. Nou het was nog geen € 10,- verzendkosten en het was een doos van 25 kg.”
Favoriet Andalusië
Wat vind je het mooiste in Andalusië?
Ingrid: “De zee. Het leukste van de mensen vind ik wel dat als iemand bijvoorbeeld groente over heeft, deze aan anderen weggeven wordt. Ze gooien niks weg en denken ook niet: hier kan ik extra mee verdienen.”
Watertekort
Andalusië kampt met steeds grotere watertekorten. Toch vind je hier veel plekken, waar groente en fruit geteeld wordt. Aan de kust zie je tal van kassen, ook op de berghellingen.
Wat wordt er in de kassen verbouwd hier?
“Dat is heel verschillend. Hier in de rambla zijn het cherrytomaatjes. Verder weet ik het niet precies, maar er zijn in ieder geval paprika’s, komkommers, meloenen, mango’s en avocado’s.”
Is daar voldoende water voor?
“Bij ons achter in de rambla is er een of andere berg geconstrueerd. Die staat vol met mangobomen terwijl er geen water is. Er is daar wel een put, maar die is eigenlijk illegaal. In Nederland zou je de put moeten afbreken. Hier was dat niet zo. Je betaalde een boete en dan was het klaar. Maar de tijden zijn veranderd, daar kom je nu niet meer mee weg.
Met een aantal buren overwegen wij om te gaan boren naar water, maar dus wel helemaal legaal.”
Een nieuw boek
Hoe kwam je op het idee om een boek over Andalusië te schrijven?
“Normaal gesproken ga je naar je vakantiewoning toe, je doet wat in de omgeving en je gaat weer weg. Ik wilde erachter komen of ik hier permanent zou willen wonen. Daarvoor wilde ik de regio Andalusië echt leren kennen en iets van de Andalusische mentaliteit opsteken. We hadden het huis verhuurd. Ik had vier weken de tijd en dacht: ik maak even een rondje door Andalusië. Nou, niks daarvan. Andalusië is best groot, je verkijkt je heel erg op de afstanden.”
Ingrid vindt het leuk om al haar belevenissen op te schrijven. Dit leidt uiteindelijk tot haar nieuwe, inspirerende boek: ‘Tussen agaves en citroenen’. (te bestellen op ingridvermulst.com)
Familie
Henri woont afwisselend in Nederland en Spanje. De kinderen van Ingrid en Henri wonen in Nederland en vinden het prima dat hun moeder nu permanent in Spanje verblijft.
Ingrid: “Mijn zoon merkt het amper dat ik er niet ben, die is continu aan het werk. Met onze dochter skype ik twee keer per week. Zij heeft het prima voor elkaar, zit lekker in ons huis en hoeft dus niet op kamers. Ze is laatst hier geweest met haar vriendje. Door zijn reacties kreeg zij ook zoiets van: ‘Het is hier best wel leuk.’ Voor haar is het allemaal heel gewoon, maar zij komt hier natuurlijk al sinds haar kindertijd. Ik ga zelf ook nog weleens terug naar Nederland. Om in Groningen te komen ben je zo’n 10 á 12 uur onderweg, dat is prima te doen. Ik vlieg dan op Amsterdam of Eindhoven.”
De toekomst
Ben je helemaal genezen?
“Ja, absoluut. Gelukkig wel.”
Sta je nu anders in het leven?
“Ik ben makkelijker geworden en doe nu de dingen die ik echt leuk vind. Daarom woon ik hier, dat wilde ik eigenlijk altijd al.”
Hoe zie jij de toekomst?
“Toch wel hier met keramiek en met het geven van workshops. Ik denk niet dat ik ooit nog terug wil. Heeft er ook mee te maken dat ik vind dat Nederland heel erg verandert, verhardt. Misschien komt dat wel omdat er zoveel mensen zo dicht op elkaar wonen. Ik denk dat mensen daar niet aardiger van worden.”
Heeft Henri ook het plan om zich hier definitief vestigen?
“Die zou het liefst voor altijd hier willen zijn, ja. Het is hem gelukt om met zijn werkgever af te spreken dat hij afwisselend drie weken in Spanje en drie weken in Nederland mag werken. Dat is superfijn. Ach, we zien wel wat de toekomst verder brengt.”
De tips van Ingrid
Tot slot vragen we Ingrid of zij nog tips heeft voor mensen die overwegen naar Andalusië te emigreren. die heeft ze zeker.
- Ga lekker rondrijden en kom er zo achter welke streek je leuk vindt.
- Denk goed na als je een vakantiehuis zoekt, of deze ook voldoet als permanent huis, mocht je er ooit definitief willen gaan wonen. Voor een permanent verblijf heb je vaak nog extra eisen en wensen. Zo zijn wij nu al weer aan het verbouwen.
- Leer Spaans. Ik sprak het een beetje en het is nog steeds niet goed genoeg.
- Laat het idee dat alles goed geregeld moet zijn in Nederland achter. Neem je geduld maar mee, dat heb je hier harder nodig. Ook in winkels. Soms erger ik me er nog aan, maar eigenlijk is het ook wel een fantastische eigenschap dat je je, als caissière, niet op laat jutten als er een hele rij voor je kassa staat. Het heeft wel iets moois. Je ergens over opwinden heeft hier geen enkele zin, haha.
Ingrid Vermulst
Ing Ceramics
Adres: Rambla Huarea,
Albuñol, Granada
España
Telefoon: +34 600 301 459
Mail: ingceramics@icloud.com
Website: ingceramics.com