We zitten aan de fraaie lange houten tafel bij Casa Holandaluzas. Wij spreken uitgebreid met Eva en Jan over hun emigratie naar deze mooie plek in een buitenwijk van Marbella. Leuke mensen met een groot doorzettingsvermogen. Zo hebben zij van een vervallen plek een waar paradijsje gemaakt. Wij voelen ons hier helemaal thuis.
In gesprek met Eva en Jan
Snel naar…
Nederland
Het is 2007 als bij Jan en Eva voor het eerst het idee ontstaat om te verhuizen naar het buitenland. Zuid-Frankrijk lijkt een voor de hand liggende keuze, want zowel Eva als Jan hebben er een broer wonen.
Eva: “Ik zei tegen Jan: ‘Ik vind alles prima, maar geen Frankrijk.’ We zijn allebei niet zo gecharmeerd van de Fransen en de Franse taal, dus dat was voor mij heel duidelijk. Toen kwam Jan met Spanje op de proppen en dan liefst zo zuidelijk mogelijk vanwege het mooie weer. Nou, dat zag ik wel zitten. Maar niet verder dan een halfuurtje van de luchthaven.”
Jan: “Dus begonnen we op ons gemak met een beetje rondkijken. We wilden sowieso eerst ons huis verkopen, want we kenden de ‘Ik Vertrek’ verhalen. Dat is altijd drama. Dan hebben ze nog geen werk of het huis is nog niet verkocht. Wij woonden in Sassenheim in een prachtig huis. Wel nieuw gebouwd, maar in de stijl van de dertiger jaren uit de vorige eeuw. Echt een huis om oud in te worden.”
Eva: “Ik had wel zoiets van: stel dat het niet lukt en we moeten terug, waar gaan we dan wonen? Dan ben ik mijn huis kwijt. Dat vond ik wel even moeilijk.”
Jan: “Uiteindelijk is een huis niet meer dan een stapel stenen op elkaar. We hebben het ook net op tijd verkocht, voor de crisis in 2010 echt begon. Daar hebben we wel geluk mee gehad. We zijn eind 2009 naar Spanje verhuisd.”
Eva: “Laatst waren we in Nederland en reden we door onze oude straat. Er hangen nog steeds dezelfde vouwgordijnen en dezelfde zonnekapjes. Ik dacht: we zijn al ruim 15 jaar verder, blijkbaar hebben we destijds goede keuzes gemaakt.”
Het werkzame leven
In Nederland is Jan werkzaam op de Optiebeurs in Amsterdam en Eva vliegt voor de KLM.
Jan: “Ik heb 25 jaar in dienst van de Optiebeurs gewerkt. Daarna was ik zelfstandig daghandelaar. Ik handelde in opties en futures. Heel vroeger wilde ik graag beroepswielrenner worden. Ik was net niet goed genoeg, dus dat ging helaas niet door. Maar mijn hart ligt nog steeds bij het wielrennen. In mijn diensttijd heb ik ook nog 9 maanden bij het Korps Mariniers op Aruba gezeten.”
Werk jij nog steeds voor de Optiebeurs?
Jan: “Nee, niet meer. Voor dat werk zat ik elke dag van 09:00 uur tot 17:00 uur binnen. Daar had ik op een bepaald moment geen zin meer in.”
Eva: “Toevallig kwam er iets nieuws op zijn pad. Onze dochter Anne-Jet was nog klein, 4 jaar en we waren op zoek naar een goede zonwering voor in onze auto. Die konden we nergens vinden. Totdat we een goede optie op internet zagen. Jan heeft toen die firma gebeld en gezegd dat wij die zonwering wilden hebben, maar deze nergens kon vinden in Spanje. Dat klopte, want het bedrijf had nog geen vertegenwoordiging in Spanje. Toen zei Jan dat dat misschien wel iets voor hem was.”
Jan: “Twee weken later kwamen ze naar Spanje. Ze vroegen mij of ik dit voor hen hier in Spanje wilde opzetten. Ik was jarenlang hun vertegenwoordiger, maar ben daar onlangs mee gestopt.”
Het vliegen
Eva: “Ik vlieg al 27 jaar en dat vind ik echt heel leuk. Eerst bij Transavia en Martinair, nu al jaren bij de KLM.
Wij hadden het voordeel dat we ons werk konden houden. Jan kon gewoon thuis online blijven werken en ik kon ook mijn baan behouden. Dat maakte het veel makkelijker om de beslissing te nemen om te emigreren.”
Hoe combineer jij je vliegen met het werken hier, Eva?
Eva: “Ik zoek mijn vluchten voornamelijk zelf uit. Liefst zo ver mogelijk. Azië of Zuid-Amerika, dat soort bestemmingen. Dan ben ik wel 1 week weg, maar daarna ook ongeveer 3 weken thuis. Zo doe ik één vlucht per maand en dat is voor ons het handigst. Soms moet ik ook wel een vlucht in Europa doen, maar dan probeer ik kort daarna weer op een verre bestemming gezet te worden. Om daarna weer een tijdje thuis te zijn. Ik probeer het zo te regelen dat het voor hier het beste uitkomt.”
Hoe lang ben je ter plekke op een bestemming?
Eva: “Dat ligt eraan. Soms ben je een week echt weg van Schiphol, maar dan doe je ter plekke nog 1 of 2 vluchten. Dan kom je bijvoorbeeld in Singapore aan en heb je een dag vrij. Vervolgens vlieg je naar Bali en weer terug naar Singapore. Dan heb je soms weer een dag vrij. De dag daarna vlieg je weer terug naar Amsterdam.”
Je vliegt altijd vanaf Amsterdam?
Eva: “Ja, ik moet altijd eerst naar Amsterdam.”
Op zoek naar een huis
Het plan is gemaakt en Jan en Eva gaan op huizenjacht.
Hoe hebben jullie het aangepakt?
Eva: “Wij wilden een huis met een appartement erbij. Altijd handig als er familie of vrienden komen. Niet te ver van de luchthaven in verband met mijn werk. Eerst hebben we in de hoek van Nerja gezocht. Echt veel huizen gezien. Daarna ook in het binnenland. Finca’s, met paardenstallen of ergens boven op een berg. Prachtig, maar dat wilde ik niet.”
Jan: “Je had er wel een mooi uitzicht.”
Eva: “Nou’, zei ik tegen Jan, ‘Dat gaat ‘m echt niet worden hoor, boven op die berg. Dan ga je maar alleen.’ Maar goed, we hebben van alles gezien. Onze grens lag, met betrekking tot het zoekgebied, een beetje bij Marbella. Uiteindelijk wilden we meer richting Elviria, vlakbij Marbella. In deze straat hebben we 2 andere huizen bekeken en toen wist ik waar ik wilde wonen. Hier, in deze straat.”
Waarom?
Eva: “Omdat het lekker centraal is en vlakbij zee met een mooi strand.”
Jan: “We hebben ook een tennisclub aan de overkant, een bushalte aan het einde van de straat en de supermarkt om de hoek. Eerst hebben we wel 1,5 jaar in een huurhuis gezeten, want de verkoop van ons huis in Sassenheim ging wel heel erg snel.”
Eva: “We verkochten het in oktober 2009 en begin december wilden ze er al in”.
Jan: “Toen hebben we eerst hier in de buurt een huis gehuurd. Vanuit daar zijn we verder gegaan met onze zoektocht.”
Hoe hebben jullie dit huis gevonden?
Jan: “We gingen met een makelaar op stap. We kwamen in deze straat en hij schopte de oude deur open en zei: ‘Dit staat te koop, maar het is niks voor jullie.’ Wij keken elkaar aan en dachten beiden: dit is het.”
De onderhandelingen
Het huis is in zeer slechte staat, maar Eva en Jan kijken er doorheen en zien de potentie van het pand. Ze brengen dan ook een bod uit. Dat wordt afgeslagen. Ook een tweede en derde bod wordt afgewezen.
Eva: “Ik had zoiets van: wat moet het nou kosten, we kunnen zo toch niet door blijven gaan? Toen was Jan een keer in deze straat en kwam hij de tuinman tegen. Nou, tuinmannen weten vaak alles. Dus Jan vroeg aan hem of hij wist wie de eigenaar van het pand was. Nou dat wist de tuinman wel en hij had ook het telefoonnummer voor ons. Het huis bleek van een advocaat in Bilbao te zijn.
We besloten deze rechtstreeks te bellen om te vragen wat hij ervoor wilde hebben, want we waren al zo lang bezig. ‘Lang bezig?’ zei hij, ‘Ik weet van niets.’ Er was geen enkele bieding aan hem doorgegeven. We vroegen aan hem wat hij voor het huis wilde hebben. Dat bedrag was lager dan wat wij al geboden hadden.
Wij overlegden met onze advocaat en lieten de termijn dat ons laatste bod nog geldig was verstrijken. Dat was nog zo’n twee weken. Daarna zeiden we tegen die makelaar en zijn advocaat: ‘Het is klaar, hier stopt het.’
Vervolgens hebben we het huis rechtstreeks van de eigenaar gekocht.”
De rechtszaak
Het duurt niet lang dat de makelaar daarachter komt. Hij spant een rechtszaak aan.
Eva: “Hij liep natuurlijk zijn commissie mis, maar hij heeft die zaak niet gewonnen. Wij hebben ook niks gewonnen, want het kost toch allemaal weer geld en het heeft de verstandhouding met die advocaat, die hier in de buurt woont, ook geen goed gedaan. Maar wij hadden gelukkig wel ons huis.”
De staat van het huis
Hoe was de staat van het huis?
Jan: “Het huis heeft 10 jaar leeggestaan. Er heeft hier een, hoerenkast wil ik niet zeggen, maar zeker wel iets met webcamdames gezeten. Je zult misschien wel gedacht hebben, waarom zijn die muren zo hoog? Nou dat was tegen de inkijk. Er was hier een jacuzzi en in de kelder vonden we nog allerlei haken en bedrading.”
Er is op een gegeven moment hier ergens een helikopter geland en die heeft toen de boel helemaal leeggehaald.”
Eva: “Alles van waarde in het huis was weggebroken. Er zaten zelfs geen ramen en deuren meer in. Er was geen water, geen elektriciteit. Alleen de muren stonden nog en het puin was in het zwembad gekieperd.”
Jan: “Ze hebben zelfs geprobeerd de ijzeren buitentrap eruit te halen. Onder aan de paal van de trap zit een groot betonblok, dus dat lukte niet.”
Eva: “Ik denk wel dat er ook illegalen gewoond hebben, want we kwamen nog matrassen tegen. Feit was dat we het huis opnieuw moesten opbouwen.”
De verbouwing deel 1
Dat er veel moet gebeuren aan het huis is wel duidelijk. Vergunningen worden aangevraagd en de verbouwing gaat van start. Het voordeel is dat Jan en Eva in een huurhuis wonen in de buurt. Dat is ook fijn met het oog op dochter Anne-Jet van 4.
De Duitse aannemer
Jan en Eva gaan in zee met een Duitse aannemer vanuit de veronderstelling dat die goed werk levert en materialen van een goede kwaliteit gebruikt. Dat blijkt een misvatting. De door Eva en Jan bestelde kozijnen en deuren, worden niet, zoals afgesproken in de Duitse kwaliteit gekocht. De aannemer vraagt weliswaar offertes op in Duitsland en die laat hij ook zien, maar koopt alles uiteindelijk veel goedkoper elders. Het verschil steekt hij in eigen zak.
Eva: “Uren betaal je achteraf, materialen vooraf. Wij snappen natuurlijk ook wel dat zo’n man niet even € 50.000,00 klaar heeft liggen om alles in te kopen, maar dit hadden we niet verwacht. Met het marmer ging het ook weer fout. Dus we belandden weer in rechtszaken. Pff, dit hadden we nog nooit meegemaakt.”
De versnelde verhuizing
Op een nacht breekt achter het huurhuis een flinke bosbrand uit. De buurt wordt geëvacueerd.
Eva: “Ik zei tegen Jan: ‘We moeten onze dochter wakker maken, tassen pakken, paspoorten en computer mee en weg.’ Dus wij snel alles ingepakt. Toen kwam de politie en werd iedereen geëvacueerd.
Wij hadden natuurlijk al dit huis hier, maar de buren hadden niets. Dus zeiden wij: ‘Kom maar mee naar ons huis.’ Buren met baby’s, kinderen en huisdieren kwamen allemaal hierheen en met z’n allen hebben we hier de nacht doorgebracht.
We hadden nog geen deuren, maar wel water, een bed en een bank en al wat in de koelkast. De mannen zijn midden in de nacht nog even gaan kijken hoe het ervoor stond. Voor ons was het een huurhuis, maar de rest had een koophuis.
De volgende ochtend zijn we allemaal weer teruggegaan. Alles zat onder het roet en was vies. Ik zei tegen Jan: ‘Nou wij gaan niet meer terug hoor. Dat moeten we allemaal schoonmaken en vannacht zijn er misschien weer bosbranden. Laten we maar gewoon in ons huis trekken.’
We hebben de rest van onze spullen gepakt, de huurbaas een bericht gestuurd dat we eruit gingen en zijn hierheen vertrokken.”
De verbouwing deel 2
Maar je huis was nog niet af, toch?
Eva: “Nee, verre van dat. Maar we hadden water en ik heb toen zo’n gasplaatje gekocht zodat we konden koken. We hadden ook een magnetron. We hadden karton als aanrechtblad en zo hebben we 2 maanden geleefd. Dat ging prima.”
Hadden jullie een nieuwe aannemer?
Jan: “Van die Duitse aannemer waren we gelukkig af en wij moesten op zoek naar een nieuwe partij. We vonden een Spaanse aannemer en een Duitse architect. Met hen hebben we het traject voortgezet.”
Eva: “Wij wilden, gezien onze ervaringen, niet meer vooruitbetalen. We waren zo al veel geld kwijtgeraakt. Dat vond men natuurlijk vreemd. Wij legden het uit en stelden voor dat zodra de bestelling er was en wij de factuur kregen, wij deze onmiddellijk zouden betalen. De werkuren rekenden we elke week af. Daar gingen ze mee akkoord. Toen heeft het Spaanse bouwbedrijf het verder afgemaakt.”
Jan: “Wij woonden hierboven, maar beneden moest alles nog uitgediept worden. In de kelderruimte was de afstand tussen vloer en plafond veel te klein. Hier is bij wet geregeld dat het minimaal 2,5 meter moet zijn. Ik denk dat het nog geen 2 meter was. Dus moest de boel uitgegraven worden. Niet alleen de vloeren eruit, maar ook de fundering moest verlengd en opnieuw aan elkaar gemaakt worden. Dat was wel een behoorlijke klus en dus zaten we een hele tijd in de herrie en het stof.”
Hadden jullie meteen het idee om er 3 appartementen van te maken?
Eva: “Nee, het plan was 1 appartement. Het huis bleek veel groter te zijn dan we aanvankelijk dachten. Boven hadden we meer dan genoeg ruimte voor onszelf. Om het dan beneden allemaal maar leeg te laten staan vonden we ook wel een beetje zonde.
Toen zijn we gaan brainstormen met de architect en hebben we samen tekeningen gemaakt. Zo zijn we tot 1 studio en 2 appartementen gekomen.
Het kan overigens heel makkelijk weer naar een gewoon huis teruggebracht worden, want we hebben de trap zo gelaten met een halletje. Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren. Onze dochter heeft al gezegd dat ze er ooit in wil als wij gaan verhuizen naar een appartement.”
De verhuur
Wanneer zijn jullie begonnen met de verhuur?
Eva: “We waren nog niet eens helemaal klaar, toen we zoiets hadden van: laten we het voor de gein eens te huur aanbieden. Binnen een week hadden we meer dan 100 aanvragen. Maar toen hadden we nog niet alle voorwaarden erop gezet, zoals geen dieren en geen kinderen.”
Jan: “Al doende leer je. We hebben wel eens gehad dat mensen aan de deur stonden met drie personen, onder het mom, die derde kan wel op de bank. Of families met kinderen. Nee, dat gaat niet bij ons. Ook geen luchtbedden of zelf schoonmaken. Dat doen we allemaal niet.”
Wat voor gasten krijgen jullie?
Jan: “We krijgen hier mensen van over de hele wereld. Sommigen blijven je bij en sommigen vergeet je weer.
Ik weet eigenlijk, zodra ik de deur opendoe, bijna meteen wat voor vlees ik in de kuip heb. Dat heb ik nu wel geleerd. Ik kan er natuurlijk wel eens naast zitten, maar over het algemeen klopt het wel.
Sommige zaken zijn natuurlijk heel duidelijk. Als hier een paar jonge jongens voor de deur staan en zeggen dat ze niet met een creditcard kunnen betalen, maar wel een hele stapel cash bij zich hebben? Ja, dan is meteen wel duidelijk in welke branche die werkzaam zijn. Daar beginnen we dus niet aan.”
Eva: “Als er Franse gasten zijn, zeg ik vaak tegen Jan dat hij er maar heen moet gaan, dat is meer zijn ding. Ik spreek wel wat Frans, dus ik red me wel, maar Jan is daar veel beter in.”
Jan: “Ik vind het ook echt leuk om een babbeltje met de gasten te maken, maar voel ook wel snel aan of de gasten dat leuk vinden of denken: joh, daar heb je hem weer. Dan is het wegwezen.”
De boekingen
Hoe krijgen jullie de boekingen?
Eva: “We zijn begonnen via Booking.com. Op een gegeven moment krijg je mensen die elk jaar terugkomen en vrienden daarvan. Die boeken dan rechtstreeks via onze website.”
Jan: “Dan gaat het balletje rollen”.
Eva: “We hebben nog steeds best veel boekingen via booking.com hoor. We hebben wel gezegd dat als we het wat rustiger aan willen doen, dan halen we booking.com eruit en doen we alleen nog maar vaste gasten.
Er zit verschil in het moment wanneer mensen boeken. De Spanjaarden zijn wel erg van het laatste moment. Dan komen ze in augustus met de vraag of ze het komend weekend kunnen komen. Tja dan zitten wij natuurlijk vol. Anderen boeken weer een jaar van tevoren. Er zijn gasten die elk jaar terugkomen en in hetzelfde appartement willen.”
Wat is het minimaal aantal nachten dat jullie hanteren?
Eva: “Wij hadden eerst een minimum van 2 nachten, maar toen waren we alleen maar aan het schoonmaken. Wat we nu doen is minimaal 3 nachten. In juli en augustus geldt minimaal 5 nachten.
Als mensen voor een weekend willen komen, blokt dat je agenda voor mensen die een hele week willen komen. Als er ergens een gaatje overblijft van 2 nachten of 1, dan zetten we die wel gewoon open. In augustus vorig jaar hebben we 3 van zulke gaatjes gehad. Dus dat is prima. Augustus is hier altijd het drukst. Dat vind ik zelf niet echt de leukste maand om hier vakantie te vieren. Het strand hier is heel populair en dan staat het helemaal vol met auto’s.”
Waarom komen gasten hier, denken jullie?
Eva: “Onze gasten kiezen voor de kleinschaligheid en de persoonlijke service. Dat zeggen ze tenminste. Je kunt hier in de omgeving ook een appartement in een flat boeken om vakantie te vieren. Dan heb je een sleutelkastje en dan ga je naar binnen in je appartement en je ziet de eigenaar nooit. Dat vindt niet iedereen fijn.
Hier word je door ons verwelkomd. We wonen hier en doen zelf al het werk. Het zwembad, het terras etc. Dus je kunt ons vaak tegenkomen. Mensen kunnen ook bij ons terecht met vragen. Waar ze het beste kunnen eten, waar iets te doen is etc. Het is ook echt heel gezellig. Als gasten de barbecue gebruiken vragen ze ook wel eens of we mee-eten en een glaasje wijn willen. Soms vergeten de mensen dat wij geen vakantie hebben. Het werk gaat gewoon door.
De e-mails, aanvragen en boekingen beantwoorden vraagt ook veel tijd en deze komen ook steeds vroeger. Dan denk je: jeetje zover werk ik niet vooruit, haha. Dan moet je ook meteen alle periodes en prijzen voor het volgende jaar weer gaan doen en ben je ook hier weer even zoet mee.”
Privacy
Hoe zorgen jullie voor jullie privacy?
Om onze privacy toch enigszins te waarborgen hebben we wel bordjes met ‘Privado’ opgehangen. Want soms stonden mensen ineens boven om te vragen waar bijvoorbeeld de kurkentrekker lag. Dat is natuurlijk niet helemaal de bedoeling. We zijn goed bereikbaar op onze telefoons, mocht er iets zijn en wij zijn net niet in de buurt.”
Het seizoen
Hoe loopt het seizoen?
Eva: “Ons seizoen loopt van ongeveer 1 april, zeg maar Pasen tot 1 december. Daarna is het tijd voor onszelf en gaan we lekker op reis. We hebben vrienden die op ons huis passen tijdens onze vakanties zodat er altijd iemand is. Dan horen we ook wel eens: ‘Gaan jullie nou alweer op vakantie?’ Dan zeg ik ja, want in die andere periode kunnen wij niks. Nou ja, we gaan wel eens naar het strand hoor. Dan huur ik bedjes op het strand, want anders ben je alleen maar bezig.”
Jan: “Ook als we daar zijn komen we onze gasten tegen.”
Eva: “Ze zijn zo te herkennen want ze hebben dan onze strandtas en badlakens mee. ‘Kijk, daar gaan onze gasten’, zeggen we dan tegen elkaar.”
De werkzaamheden
Doen jullie alles zelf?
Jan: “Ja, we doen alles zelf. Het wassen, schoonmaken, noem maar op. Ook het onderhoud proberen we zoveel mogelijk zelf te doen. Als we er niet uitkomen dan bel ik wel iemand. Ik ken inmiddels wel een elektriciën, loodgieter, noem het maar.”
Eva: “Het is natuurlijk ook zo dat als je 3x de loodgieter laat komen voor de airco en je kijkt mee, dat je het dan ook leert.
Als er iets stuk gaat is dat altijd op feestdagen of in het weekend. We hebben vorig jaar zo’n mobiele airconditioning gekocht voor het geval dat er weer wat gebeurt. En we hebben een reserve wasmachine, want als die kapot gaat moet die wel meteen vervangen worden. Die kunnen we niet missen.”
Jan: “Lager dan 21 à 22 graden moet je de airco niet zetten. Te koud is gewoon niet goed. Als het buiten 35 graden is, is de overgang veel te groot. Vooral Spanjaarden hebben er een handje van. Het eerste dat ze doen is die airco aanzetten. Dan ontstaan er wel eens problemen met die airco. Nu kan ik deze problemen tegenwoordig vaak zelf oplossen. Dat is wel zo fijn.”
De Spaanse taal
Eva heeft een toeristische opleiding gedaan en beschikt daardoor al over een basiskennis Spaans.
Eva: “Bij Martinair vloog ik veel naar het Caribisch gebied, dat kwam mijn Spaans ook ten goede. Al doende leer je het. Als je bij een bouwbedrijf bent en ze duiden iets, dan weet je voortaan ook wat het is. Zo leer je de bouwtermen vanzelf.”
Hebben jullie nog een aanvullende cursus gevolgd?
Eva: “Wij hebben een tijdje privéles gehad”.
Jan: “Van een dame die les heeft gegeven bij de nonnen in Vught. Zij had een Nederlandse man en ze woonde ook hier een gedeelte van het jaar. Een hartstikke leuke vrouw.”
Eva: “Dan kwam ze hier. We hadden elke week gewoon huiswerk, maar dan hadden we daar weer geen tijd voor gehad. Op een gegeven moment zeiden we: ‘Dit gaat ‘m zo niet worden’. Toen zijn we ermee gestopt.
Wel heb ik nog via de KLM een 5-daagse cursus ‘Intensief Spaans’ gedaan. Die 5 dagen moet je dan uitsluitend Spaans babbelen. Omdat de cursussen verschillende niveaus hadden, had ik een intake. Men vond het sowieso al leuk dat ik in Spanje woonde en die cursus deed. Mensen zeggen wel eens tegen ons dat wij goed Spaans spreken. Dan zijn wij trots, maar onze dochter lacht ons nog gewoon uit hoor.”
Jan: “Grammaticaal klopt er natuurlijk ook niks van, maar de mensen begrijpen ons wel.”
Dochter Anne-Jet
Anne-Jet is 4,5 jaar oud als het gezin naar Spanje verhuist. Daar gaat ze vrijwel meteen naar de Spaanse basisschool.
Eva: “Ik stond met tranen in mijn ogen, die eerste dag. Ik dacht van: oh jee, de juf spreekt alleen maar Spaans en Anne-Jet alleen maar Nederlands en dan geef je zo je kind af. Nou, dat vond ik toch wel moeilijk hoor.
Jan en ik hadden wel afgesproken dat als onze dochter hier niet zou kunnen aarden, we terug zouden gaan naar Nederland.”
Naast de basisschool, gaat Anne-Jet ook tot haar 16e naar de Nederlandse school in Torremolinos.
Eva: “Nederlanders en Belgen hier doen hun kinderen ook vaak op de Nederlandse school, zodat de kinderen die taal ook beheersen. Dan reden we op zaterdag naar Torremolinos, dropten Anne-Jet op school en wij liepen een rondje door Torremolinos, of we gingen naar Ikea of de bouwmarkt. Na 3 uur haalden we onze dochter weer op.
Anne-Jet heeft ook haar VWO-examen Nederlands daar gedaan. We zijn toch Nederlanders en stel dat ze toch nog ooit wil gaan studeren in Nederland dan hoeft ze geen test Nederlands meer te doen.”
Studie rechten
Inmiddels is Anne-Jet bijna 20 jaar en studeert ze rechten in Sevilla. Naast Nederlands en Spaans, spreekt ze ook heel goed Engels (Cambridge), goed Duits en wat Frans.
Eva: “Het grappige is dat Anne-Jet, die ook niet zoveel heeft met Frankrijk, een paar maanden geleden vertelde dat ze misschien wel een uitwisseling gaat doen met Parijs voor een jaar, om zo haar Frans te verbeteren.”
Komt Anne-Jet vaak hier?
Eva: “In principe elke week. Haar vriend komt hier ook vandaan. Ze is echt wel een Spaans meisje geworden in haar doen en laten.”
Jan: “Maar ze ziet er niet Spaans uit. Ze is de enige studente in haar klas die van buitenlandse afkomst is. Gisteren zei ze nog dat een leraar had gezegd dat zij een bepaald iets wel moest weten omdat ze een buitenlandse is. Dan zegt ze, maar ik woon hier al ruim 15 jaar.”
Zijn er grote verschillen met Nederland?
Eva: “Wat heel anders is zijn de verjaardagsfeestjes. Hier worden de feestjes buiten de deur gevierd. Dan komen niet alleen de kinderen, maar ook de ouders, broertjes en zusjes.
Nou dat zagen we niet zitten. Ten eerste wil ik niet naar McDonalds. Ten tweede wil ik dat het een kinderfeest is. Dus hebben we op de uitnodigingskaartjes gezet hoe laat de kinderen verwacht werden en hoe laat ze weer opgehaald konden worden.
We hebben het hier gevierd. Aan de grote tafel en met spelletjes als zaklopen, spijkerpoepen, koekhappen en dergelijke. En dan frietjes met een frikandel en bitterballen. De kinderen vonden het geweldig, ze riepen mas frikandel, mas frikandel, haha.
Daar was ik wel een trendsetter in. Later waren er meer mensen die het zo deden.”
Jan: “Je komt ook niet snel bij iemand thuis.”
Eva: “Wij zijn wel eens bij iemand geweest en dan denk je wel: waar is de gezelligheid? Het is net zoals in veel Spaanse restaurants, met heldere verlichting. Geen sfeer. Het interieur is vaak ook vol kleur. Zo zie je bij de Ikea hier van alles in rood, geel en blauw. Items die je in Nederland nog niet eens in de koopjeshoek vindt.”
Hobby’s
Jan is nog altijd gek op wielrennen.
Fiets je hier ook veel?
Jan: “Dat mag ik niet.”
Eva: “Ja, dat klopt. Je moet hier dan via de snelweg. Ik las elke week in de krant dat er weer iemand was doodgereden dus toen zei ik tegen Jan: ‘Als je de fiets in de auto doet en je gaat daar en daar naartoe en dan de bergen in, prima. Maar hier, nee hoor, veel te gevaarlijk.”
Jan: “Daarom hoop ik dat het pad langs het strand naar Marbella snel wordt afgemaakt. Dan kan ik gewoon naar Marbella fietsen en dan verder.”
Cruises
Jan en Eva hebben een voorliefde voor cruisen en dat doen ze dan ook regelmatig.
Eva: “Het is hier tot 1 december knallen. Daarna gaan we meestal even naar Tenerife. Daar kan Jan lekker fietsen. Vervolgens gaan we een cruise maken. Daar zijn we echt dol op. Onze dochter die tegenwoordig niet meer meegaat zei laatst nog: ‘Het wordt wel steeds langer hè?’
We werken er langzaam naartoe, maar we worden ook ouder. Jan is al over de 60 en ik ben bijna 60. We hebben al een heel werkzaam leven achter de rug en als je hard werkt moet je soms ook hard genieten van je vrije tijd. Het kan zomaar je laatste dag zijn, je weet het niet.”
De nabije toekomst
Hoewel Eva en Jan al bedacht hebben hoe ze het willen als ze het in de toekomst wat rustiger aan willen gaan doen, voor nu hebben ze juist plannen om nog wat uit te breiden.
Jan: “De pipowagen”
Eva: “Ja, dat lijkt mij zo leuk. We hebben ruimte op de betonnen vloer tegen de garage aan. Dus dat zie ik helemaal zitten. Daar die pipowagen en dan niet koken in de pipowagen, maar wel een kopje thee of koffie kunnen zetten en een koelkast. Dan kunnen de gasten buiten barbecueën. We hebben ook nog een privé douche en toilet, waar we nu geen gebruik van maken. Die kan mooi bij de pipowagen. Nog een fijn zitje erbij en dan is het klaar. Ik kan er echt iets moois van maken.”
Jan: “Het probleem is dat ze bijna niet te vinden zijn. In Nederland wel of in een bouwpakket, maar dan moet je het hier naartoe laten vervoeren.”
Eva: “Dat hebben we uiteindelijk ook gedaan en het bouwpakket is inmiddels afgeleverd. Nu nog in elkaar zetten, verven en decoreren.”
De verdere toekomst
Jan: “We zeggen wel eens tegen elkaar hoelang zullen we dit allemaal nog blijven doen? Zolang het leuk is. Dat is het belangrijkste.”
Eva: “Dat geldt ook voor het vliegen. In principe moet ik er met 60 uit, dat is dit jaar. Maar ik heb nu al bijgetekend, want ik vind het nog te leuk. Dat kan tot de pensioenleeftijd van 67. Het is eigenlijk hetzelfde als met dit. Op het moment dat ik het niet meer leuk vind of het gaat niet meer vanwege de gezondheid, dan stop ik ermee.”
Jan: “Als we stoppen dan is dat spijtig voor onze vaste gasten, maar daar kan ik niks aan doen.”
Eva: “Daarom kan ik me voorstellen dat we op een gegeven moment alleen nog de mensen ontvangen die al jaren komen en rechtstreeks boeken. Ach, we kijken het lekker aan.” Misschien willen onze dochter en haar vriend er wel mee doorgaan.”
Jan: “Vorig jaar werden we nog gebeld door een makelaar die vroeg of we interesse hadden om te verkopen, maar dat willen we niet. Trouwens, wij mogen helemaal niet verkopen van onze dochter, want zij wil het later hebben en er gaan wonen.”
Wil jullie dochter het verhuren van de appartementen later voortzetten?
Eva: “Eerst niet, toen had ze zoiets van: ik ga die appartementen echt niet doen, ik ben niet gek. Een half jaar geleden zei ze: ‘Ach misschien dat ik dat later in de zomer een paar maanden ga doen.”
Jan: “Ze studeert nu natuurlijk ook nog. Dit is het tweede jaar. Haar studie is 4 jaar en daarna wil ze nog specialiseren. Dus die is zeker nog 5 jaar bezig.”
Eva: “Ze heeft hier ook de perfecte locatie om haar eigen advocatenkantoor te creëren als ze dat zou willen. Met wat kleine aanpassingen is dat makkelijk te realiseren. Dan kan ze boven gaan wonen. Maar ach, dat is allemaal toekomst.”
Waar gaan jullie dan heen?
Jan: “Dan willen wij wel een appartement aan de boulevard in Marbella met alles binnen handbereik.”
Eva: “We hebben ook nog een appartement in Noordwijk. Dan zitten we of in Noordwijk of in Marbella.”
En cruisen natuurlijk. Onze cruises worden al steeds langer. Toevallig stuurde Anne-Jet een bericht van een Spaans echtpaar dat 40 cruises had geboekt zodat ze het hele jaar onder de pannen waren.
Ach, we zien wel hoe het allemaal loopt.”
De tips van Eva en Jan
- Bereid je goed voor, ook financieel.
- Verkoop eerst je huis in Nederland. Dat zal nu niet zo’n probleem zijn, maar wij hebben gezien dat mensen nog jaren met hun huis in Nederland bleven zitten. Dan moest iemand toch weer terug om daar te gaan werken om de kosten te kunnen dragen.
- Huur eerst iets. Dan heb je de tijd om rustig rond te kijken en neem je geen overhaaste beslissingen.
- Zoek een goede advocaat. Wij hebben deze via via gevonden. Je hebt gespecialiseerde advocaten. Dat is aan te raden.
- Blijf er bovenop zitten, vooral bij een verbouwing. Dan kun je tijdig bijsturen. Spanjaarden hebben vaak andere ideeën dan wij. Zo hebben wij vensterbanken, daar begrijpen ze niets van. En dat wij helder glas wilden in de badkamer, snapten ze ook niet.
Jan en Eva
Casa Holandaluzas
Adres:
Avenida Playas Andaluzas, 39
29604 Marbella (Las Chapas Playa)
Málaga, España
Telefoon: +34 633 177 847
Mail: info@casaholandaluzas.com
Website:casaholandaluzas.com
Leuk of interessant artikel?
Deel het via jouw platform door op één van de onderstaande buttons te klikken!
